Epifaniczny tom 2 – rozdział 13 – str. 537
Szósty dzień – człowiek (c.d.)
a czasami zaimkami osobowymi: 4Moj. 23:10; Joz. 2:13; Sędz. 16:16, 30; 1Sam. 22:22; Ijob 31:39; 33:22; 36:14; Psalm 22:21, 30; 33:19; 49:16; 66:9; 78:50; 89:49; 116:8; Jak. 5:20. Tak więc cztery tezy tego akapitu, każda potwierdzona licznymi wersetami, dowodzą, że ludzka dusza to osoba.
Powyżej dowiedliśmy, że słowa nephesh i psyche posiadają trzy znaczenia: (1) życie, (2) dusza oraz (3) usposobienie. Przy pomocy siedmiu grup dowodów biblijnych udowodniliśmy, że słowa te użyte w znaczeniu duszy oznaczają istotę odczuwającą i jako takie są w Biblii używane w odniesieniu do Boga, człowieka i niższych zwierząt; dowiedliśmy także, że ludzka dusza to ludzka istota, osoba. A zatem gdy 1 Moj. 2:7 uczy, że ciało przyszłego Adama, które nazywane jest człowiekiem z punktu widzenia tego, czym miało się stać, gdy zostanie ożywione przez połączenie go z zasadą życia – przeszło taką zmianę, że doprowadziła ona do powstania duszy żyjącej [posiadającej energię], co oznacza, iż dusza to żyjąca osoba. Pokazuje to zatem, czym jest dusza, czym byli Adam i Ewa, gdy wyszli spod twórczej ręki Boga. Na tym kończymy omawianie stworzenia człowieka, który jako ludzka dusza jest ukoronowaniem wszystkich Boskich dzieł twórczych na ziemi i tylko na ziemi.
Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz,
lub syn człowieczy, że go nawiedzasz?
Albowiem mało mniejszym uczyniłeś go od aniołów,
chwałą i czcią ukoronowałeś go.
Dałeś mu opanować sprawy rąk twoich,
wszystkoś poddał pod nogi jego.
Owce i woły wszystkie, nadto i zwierzęta polne,
ptactwo niebieskie i ryby morskie,
cokolwiek ciągnie szlakami mórz.
Panie, Panie nasz! jako zacne jest imię twoje po wszystkiej ziemi!