Epifaniczny tom 2 – rozdział 12 – str. 487
Szósty dzień – człowiek
Stanowiło to jej chwałę – obraz – Adama, jak stwierdza św. Paweł w 1Kor. 11:7. Tak więc początkowo w Adamie mieściły się wszystkie cechy, które później zostały rozdzielone między Adama i Ewę. Silniejsze cechy Adama pozostały u niego, a te bardziej czułe i delikatne zostały udzielone Ewie. Cechy, które czyniły Adama odpowiednią głową dla Ewy pozostały u Adama, a te, które czyniły Ewę jego odpowiednim uzupełnieniem, zostały udzielone jej. To właśnie z powodu tych różnic obydwie płcie bardziej oceniają siebie nawzajem niż przedstawicieli tej samej płci: prawdziwy mężczyzna docenia czułe i delikatne cechy prawdziwej kobiety, podczas gdy prawdziwa kobieta podziwia siłę, odwagę i przedsiębiorczość prawdziwego mężczyzny. Każde docenia i miłuje w drugim to, co to drugie posiada, a czego jemu samemu brakuje. Oczywiście każdy posiada wszystkie podstawowe cechy, lecz w różnym stopniu. Stwarzając ludzi jako mężczyzn i kobiety, każdej płci Bóg udzielił zdolności do zwiększania wzajemnego szczęścia, przydatności i umiejętności przystosowawczych. Według 1Moj. 2:20 w tłumaczeniu Rotherhama, każde z nich miało w drugim jako swym odpowiedniku pomocnika. Ta małżeńska relacja mieści w sobie radość z towarzystwa, zaufanie, miłość, użyteczność, rodzicielstwo oraz wszystkie radości możliwe w domu i rodzinie. Ponieważ mężczyzna został uczyniony głową kobiety i przyszłej rodziny, oznacza to z jego strony odpowiedzialność za kierowanie, utrzymanie, ochronę i opiekę, a z jej strony użyteczność, posłuszeństwo, czułość i współpracę. Gdyby grzech nie wszedł na świat, relacje męża i żony zaraz po relacji między Bogiem a bezgrzesznym człowiekiem okazałyby się być źródłem największego szczęścia i użyteczności dla ludzkości. Jednak grzech zbyt często sprawia, że relacja ta staje się źródłem największego nieszczęścia i niedoli. Rok społeczności Adama i Ewy w ich bezgrzesznym stanie musiał być tak szczęśliwy, że nasze obecne zdolności nie potrafią tego zrozumieć.