Epifaniczny tom 2 – rozdział 10 – str. 431
Życie w wodzie i w powietrzu
a następnie nóg. W dalszej kolejności swej skorupy pozbywają się głowa i antenka, potem oczy, szczęki, a na końcu ogon. Po zrzuceniu skorupy homar nagle powiększa się mniej więcej o jedną piątą. Jest bardzo słaby i wycofuje się w jakieś bezpieczne miejsce. W trakcie i przed zrzuceniem skorupy wydziela materiały, które w ciągu trzech dni przemienia w twardą i doskonała łuskę, lecz większą od poprzedniej. Wszystko to dowodzi, że Stwórca troszczy się nawet o tak drobne stworzenie jak homar.
Ostatnią grupą zwierząt, jaką w tym miejscu omówimy, są mięczaki. Mięczaki należą do ogromnej liczby zwierząt o miękkich ciałach w twardych muszlach. Są one częścią tych rzeczy, od których zaroiła się woda w czasie piątego okresu twórczego. Prawdopodobnie sklasyfikowano 50 000 ich gatunków. Z pewnością jest ich o wiele więcej, ponieważ dno oceanu jest literalnie nimi pokryte, a żaden człowiek nie może zejść na jego głębiny. Są bardzo różnorodne w wielkości i kształcie, a wszystkie ujawniają wieloraką mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość Boga. Ich muszle są cudowne w kształcie, formach, kolorach, budowie, rozmaitości i ozdobach, często rywalizując pod względem piękna z produktami świata roślinnego. Niektóre z nich wyglądają jak dzieła sztuki. Część z nich ma pięciolinię i nuty i stale wygrywa zgodną z nimi muzykę. Niekiedy są uformowane w postaci filiżanek lub rur, czasami stożków, iglic i kolumn. Inne mają urokliwe zwoje i skomplikowane połączenia. Ryby te zwane są jednoskorupowymi, dwuskorupowymi i wieloskorupowymi, zależnie od ilości elementów składających się na ich muszle. U niektórych gatunków muszla zawiera samca lub samicę, u innych w jednej muszli znajdują się oboje, a w jeszcze innych obydwie płcie są połączone w jedno. Niektóre składają jaja, inne rodzą. Niektóre są roślinożerne, inne mięsożerne. Niektóre posiadają zdolność lokomocji, inne nie. Jednoskorupiaki są najliczniejsze wśród mięczaków i przejawiają najbardziej