Epifaniczny tom 2 – rozdział 10 – str. 433
Życie w wodzie i w powietrzu
to także dwuskorupiak. Jego muzyka jest melancholijna i delikatna, potem staje się słodka i głośniejsza, po czym zanika. Powtarza się to wielokrotnie i niewątpliwie zrodziło pogląd o istnieniu mitologicznych nimf morskich. Wielkość dwuskorupiaków waha się od gigantycznej muszli o wadze 225 kg, wystarczającej do pełnego wykarmienia 125 ludzi, do tak małych, że są niewidoczne dla oka. Jedną z charakterystycznych cech muszli jednoskorupiaków, dwuskorupiaków i wieloskorupiaków jest wielkość i odległość zwojów. „Są one zgodne z postępem geometrycznym, a utworzona spirala jest logarytmiczna, czego właściwością jest to, że wszędzie posiada ona taką samą krzywiznę geometryczną, i oprócz koła jest ona jedyną krzywizną posiadającą tę właściwość”. Skąd wzięła się matematyczna precyzja, jeśli nie od Boga, Mistrza Matematyka? Muszla jest budowana w jednym kierunku wokół osi, po krzywej geometrycznej.
Do mięczaków zalicza się zwykle chitona, mątwę, ośmiornicę, kałamarnicę itp., których wygląd jest równie niezwykły co brzydki. Mątwa i ośmiornica są wspaniałymi dziełami Boga. Posiadają doskonałe organy oddechowe, władze wzroku, słuchu i węchu, papuzie szczęki i mięśniowy żołądek. Ich krwiobieg jest tworzony przez trzy serca, nie jedno. Paszcze są otoczone ośmioma ramionami, silnie wygiętymi w każdym kierunku i posiadającymi przyssawki, dzięki którym mogą twardo przylgnąć do dowolnego obiektu, w ten sposób zwyciężając ofiarę. Ich szczęki są bardzo mocne. Oczy duże i okrutne. Tubylcy rzadko wchodzą w wody Indii bez siekier, którymi odrąbują ramiona tych potworów, osiągających w tamtych rejonach ogromne rozmiary.
W poprzedniej części tego rozdziału poruszyliśmy tylko część produktów piątej epoki twórczej – wieloryby, ryby, skorupiaki i mięczaki, pozostawiając na później inne interesujące elementy dzieła tamtego okresu – drobnoustroje, ptaki i owady.