Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 336
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
grzeczne i taktowne postępowanie wobec nich oraz łagodne zwracanie się do nich w państwie, kościele, kapitale i arystokracji, co dotyczyło także popierających ich narodów (Jordan) – również obrażało antytypicznego Naamana, który uważał, że zdecydowanie lepsze dla tej pracy będzie życzliwe obracanie się, ujmujące postępowanie i łagodne zwracanie się do radykalnych narodów (rzek damasceńskich; w. 12), socjalistów (Abana – nieprzemijający) oraz komunistów (Parpar – szybki). W związku z tym właśnie to zamierzał uczynić (czy nie mogę w nich się obmyć i oczyścić?), zamiast postępować w ten sposób z konserwatywnymi klasami chrześcijaństwa. I tak antytypiczny Naaman odwrócił się i odszedł z okolic antytypicznego Elizeusza, rozgniewany z powodu jego dezaprobaty dla dotychczasowego postępowania radykalizmu. Niektórzy z jego zwolenników (słudzy; w. 13) z pełnym szacunkiem (ojcze) podeszli do antytypicznego Naamana i taktownie próbowali ukoić jego pychę i wrażliwość (gdyby prorok nakazał ci coś trudnego), tak by posłuchał rady antytypicznego Elizeusza (czy nie uczyniłbyś tego? Tym bardziej więc powinieneś to uczynić, gdy ci powiedział: Obmyj się, a będziesz czysty). Ich takt polegał na szacunku – na tym, że nie kwestionowali przeciwnej propozycji Naamana, co prawdopodobnie jeszcze bardziej utwierdziłoby go w niej, lecz skierowali jego uwagę na małe znaczenie wymagania antytypicznego Elizeusza, co jest zupełnie nowym kierunkiem myśli. Wszyscy słusznie możemy uczyć się od nich lekcji taktu, szczególnie w stosunku do pysznych i wrażliwych.
(7) Przekonany tą taktowną sugestią, antytypiczny Naaman ukorzył się (poszedł; w. 14) i z życzliwością obracał się wśród konserwatywnych klas chrześcijaństwa oraz używał w stosunku do nich pojednawczych i ujmujących metod (zanurzył się). Zwracając się do opinii publicznej, radykalni polemiści zaprzestali swej chełpliwej i miażdżącej taktyki w stosunku do konserwatystów. Potępianie w ich wykonaniu zostało znacznie stonowane; uprzejmy i ujmujący sposób zwracania się do konserwatywnej opinii publicznej wypolerował ich szorstkość, dzięki czemu harmonijnie