Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 337
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
i zupełnie (siedem razy) poruszali się oni wśród konserwatywnej opinii publicznej, zwracając się do niej z życzliwością: ich nieczystość Wielkiej Kompanii została zmyta, a wówczas wzrosły łaski nowego stworzenia (wtedy jego ciało stało się znowu czyste, jak ciało małego dziecięcia). Zauważając, że antytypiczny Elizeusz udzielił odpowiedniej rady oraz że zastosowanie się do niej okazało się skuteczne w uleczeniu jego nieczystości, antytypiczny Naaman pragnął w jakiś sposób odwdzięczyć się antytypicznemu Elizeuszowi. Ten wyraz wdzięczności miał udzielić antytypicznemu Elizeuszowi pełni władzy (dziesięć talentów) i autorytetu (dziesięć szat na zmianę) oraz (pozorny, nie prawdziwy) urzędu Boskiego przewodu (sześć tysięcy złotych monet) do prowadzenia pracy kapłańskiej. Innymi słowy, zaoferował on antytypicznemu Elizeuszowi pełną i stałą kontrolę nad pracą Towarzystwa jako pracą (pozornego, lecz nie prawdziwego) ustanowionego przez Boga kapłańskiego przewodu, tak by od tej pory metodami Towarzystwa stały się jego metody, a nie metody radykalizmu. Celowość takich propozycji była dyskutowana wśród radykalnych przywódców oraz z antytypicznym Elizeuszem od końca lata roku 1919, niemal do zebrania udziałowców z prawem głosu w styczniu roku 1920 (powrócił … wraz z całym swoim orszakiem, a przyszedłszy tam, stanął przed nim; w. 15). Wyznał antytypicznemu Elizeuszowi, że zasady wyznawane przez antytypicznego Elizeusza są jedynymi właściwymi zasadami w służbie Bogu (nie ma na całej ziemi Boga, jak tylko w Izraelu). Następnie z wdzięcznością i w pokorze zaoferował mu wyżej wspomniane stanowisko w odniesieniu do działalności Towarzystwa (przyjmij zatem teraz dar dziękczynny od twojego sługi – dziesięć talentów srebra, dziesięć szat na zmianę i sześć tysięcy złotych monet; w. 5, 15). Antytypiczny Elizeusz, działający w takich braciach jak Spill, Page, Sexton, Fisher, Robison itp., zdecydowanie odmówił jednak przyjęcia go z powodu posiadanego już urzędu rzecznika (jako żyje Pan, przed którego obliczem stoję, że nic nie przyjmę; w. 16). Antytypiczny Naaman starał się nakłonić antytypicznego Elizeusza do przyjęcia tych władz niemal do czasu wyboru dyrektorów i urzędników Towarzystwa w styczniu roku 1920.