Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 344
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
usprawiedliwionych (bydła), podwładnych płci męskiej (niewolników) oraz żeńskiej (niewolnice). Te słowa antytypicznego Elizeusza dyskredytują bezbożną ambicję oraz chwytanie władzy i panowanie w wykonaniu J.F.R., antytypicznego Gehaziego. Następnie antytypiczny Elizeusz wyraża (w. 27) myśli Pana na temat antytypicznego Gehaziego oraz jego symbolicznego potomstwa – W.E. Van Amburgha, A.H. MacMillana, W.F. Hudgingsa, R.J. Martina, Claytona Woodwortha, Jesse Hemery’ego itp. Nieczystość Wielkiej Kompanii, jaką posiadał antytypiczny Naaman, miała na zawsze na nich pozostać – nigdy nie mieli być z niej oczyszczeni. Począwszy od tego czasu antytypiczny Gehazi i jego potomstwo popadali w coraz większą nieczystość Wielkiej Kompanii, widoczną na przykład w ich gwałtownej krytyce wielkiego biznesu, wielkich polityków oraz kleru. W ciągu roku 1920 zrozumieliśmy właśnie wyjaśniony zarys typu, co tłumaczy ostre traktowanie przez nas J.F.R., ponieważ ten typ oraz typ Rut w jego antytypie najbliższego krewnego dowodzą, że to nie Bóg, lecz szatan używa J.F.R. i jego symbolicznego potomstwa. Jego działalność znajduje się pod Boskim przekleństwem, tak jak działalność antytypicznego Elizeusza w jej dobrych lewickich zarysach, które z reguły charakteryzują jego pracę, znajduje się pod Boskim błogosławieństwem.
(13) Historia podana w 2Król. 6:1-7 jest typem publicznej działalności Towarzystwa od roku 1917 do 1920, skupiającej się na tomie VII. W pierwszej połowie roku 1917 zwolennicy Towarzystwa, synowie proroccy (w. 1), czuli się skrępowani (za ciasne) w swej sferze służby (miejsce, gdzie mieszkamy), która wówczas była oczywiście niemal wyłącznie ograniczona do ludu prawdy (przy tobie). Poprosili więc antytypicznego Elizeusza o powiększenie ich sfery służby, tj. o rozszerzenie jej na opinię publiczną (nad Jordan; w. 2). W ten sposób mieli przygotować się do służby wobec społeczeństwa (abyśmy mogli wznieść sobie tam miejsce do mieszkania). Antytypiczny Elizeusz, jako rzecznik do opinii publicznej, naturalnie zachęcał ich do zrobienia tego, co jak wiemy było faktem począwszy