Epifaniczny tom 3 – rozdział 5 – str. 307
Wcześniejsze niezależne działania Elizeusza
stron przez zwolenników Towarzystwa. Typiczne skargi do Elizeusza przedstawiają ogólne skargi składane przez zwolenników Towarzystwa wobec ich towarzyszy działających jako rzecznik Boga do opinii publicznej, szczególnie wobec przywódców, takich jak redaktorzy Strażnicy, pielgrzymi i starsi. Krzyk: „Śmierć w kotle!” jest typem trwogi i protestów przeciwko błędowi drugiego nowego poglądu, jakie słychać było zewsząd. Błąd prowadzi do śmierci (Jak. 5:20), i stąd okrzyk: „Śmierć w kotle!”, tj. śmiertelny błąd jest zmieszany z prawdą. Zwolennicy Towarzystwa nie byli w stanie zaakceptować i przyswoić sobie takiego błędu, ponieważ był oczywisty i niemądry (nie mogli jeść; w. 40). Polecenie Elizeusza (przynieście mąki; w. 41) jest typem polecenia, szczególnie ze strony przywódców wśród rzecznika Boga do opinii publicznej, by do tych szczególnych prawd Paruzji, reprezentowanych przez potrawę, wprowadzić ten szczególny zarys prawdy paruzyjnej, który był poglądem brata Russella na ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza, co miało być antidotum na truciznę szczególnych dzikich gron, by w ten sposób zneutralizować złe skutki antytypicznych dzikich gron. I tak też się stało, ponieważ ten logiczny pogląd na tę sprawę obalił drugi nowy pogląd J.F.R. Antytypiczny Elizeusz nie próbował wykazywać, w jaki sposób wypełnił się odnośny pogląd brata Russella, ponieważ wymagałoby to uznania poglądu, że był on publicznym rzecznikiem ruchu Wielkiej Kompanii. Zwykłe przyjęcie tego poglądu wystarczyło jednak do odrzucenia błędu drugiego nowego poglądu J.F.R. Polecenie Elizeusza, by potrawa została rozlana (w. 41 ) reprezentuje polecenie antytypicznego Elizeusza, by prawda na ten temat była wzajemnie podawana sobie przez zwolenników Towarzystwa. To, że ludzie jedli i że nie było w tej potrawie już nic szkodliwego (w. 41) jest typem faktu, że odnośna prawda została przyjęta i nie wynikło z tego żadne zło. Podana powyżej interpretacja tego epizodu jest zgodna z faktami, co przyznają wszyscy uczciwie usposobieni bracia, znający fakty.
(57) Czwarty epizod 2Król. 4 znalazł swój antytyp w związku z artykułem pod tytułem „Wezwania – Przesiewania – Broń ku zabijaniu” w Teraźniejszej Prawdzie z sierpnia 1919.