Epifaniczny tom 3 – rozdział 4 – str. 218
Eliasz i Jehoram
ostatniego zdania tego wersetu brzmi: wtedy Libna zbuntowała się w tym samym czasie – przypis tł.) pokazuje, że bunt Libny miał miejsce w czasie trwania buntu Edomu. Obydwa strajki, będące objawami buntu antytypicznego Edomu, rozpoczęły się na wiosnę, a zakończyły w jesieni 1922. Strofowanie przez antytypicznego Jana zaczęło być podawane pod koniec lata roku 1922 – „wtedy”, „w tym samym czasie”, czyli okresie. Ta chronologiczna zgodność, tak jak każda inna rzecz w rozumianym przez nas typie i antytypie Jehorama z Judy dowodzi, że nasz pogląd na ten temat jest prawidłowy. Z pewnością Pan udzielił nam zrozumienia tej sprawy, tak jak uczynił to z innymi zarysami prawdy epifanicznej.
(27) Werset 11 podaje to, co wydaje się najgorszym złem Jehorama w typie i antytypie. Świątynki posiadały ołtarze do składania ofiar, a wznoszono je na pagórkach i górach. W Izraelu były ich dwa rodzaje: te wznoszone do składania ofiar Jehowie, poza przybytkiem, a później poza świątynią; oraz te wznoszone do składania ofiar bogom pogańskim. Obydwa rodzaje były zabronione, szczególnie ten drugi, ponieważ Bóg wymagał, by lud składał ofiary tylko Jemu, za pośrednictwem kapłanów w przybytku, a później w świątyni, po jej zbudowaniu. Wykorzystywaniu świątynek poświęconych bogom pogańskim zwykle towarzyszyły obsceniczne i nieczyste akty, będące integralną częścią ich religijnych ceremonii. Z tego powodu ich wpływ na tych, którzy oddawali cześć w tych świątynkach, był jeszcze bardziej deprawujący, w wyniku czego były one tym ostrzej potępiane przez Pana za pośrednictwem Jego proroków. W czasach i miejscach odstępstwa, ucisku ze strony obcych narodów oraz podziału Izraela na dwa królestwa, prawdziwi Izraelici z reguły nie mieli możliwości przynoszenia swych ofiar do przybytku czy świątyni. W takich przypadkach oraz w przypadku poszczególnych proroków działających pod Boskim natchnieniem Pan dozwalał na używanie ołtarzy i świątynek do składania ofiar Jemu i przyjmował składane tam ofiary, z pominięciem kapłaństwa lewickiego