Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 39
Eliasz – typ i antytyp
Protestanci przez wiele lat posiadali podrzędny własny rząd (winnicę) we Francji, którego nie chcieli oddać. Cały antytyp wypełnił się jakiś czas przed rokiem 1700. Nie mamy też miejsca na analizowanie jego równie absurdalnego i nierzeczowego wyjaśnienia dwóch wojen Achaba z Syryjczykami (1Król. 20). Ograniczymy się jedynie do podania klucza do tego rozdziału, dzięki któremu łatwo będzie można rozpoznać prawdziwy antytyp i błąd jego wyjaśnienia. Syryjczycy reprezentują tutaj radykałów. Ci, którzy kilka stuleci temu byli uważani za radykałów, dzisiaj uważani są za konserwatystów, a radykalni socjaliści, komuniści, anarchiści itp. w swej opozycji wobec obecnego porządku, nawet w jego demokracji, są obecnie antytypicznymi Syryjczykami. Lecz wieki temu, kiedy w państwie (Samarii) panowała autokracja (antytypiczny Achab), czymś radykalnym była demokracja. Pierwsza wojna (1Król. 20:1-21) przedstawia odwieczny konflikt między zastępami włoskiej demokracji (antytypicznym Benhadadem) a europejską autokracją (antytypicznym Achabem), zakończony pełnym zwycięstwem Achaba nad Benhadadem. Zwycięstwo to było zupełne mniej więcej na początku reformacji. Drugą antytypiczną bitwą (1Król. 20:23-34) był wysiłek demokratycznej Holandii (1572-1650) oraz demokratycznej Anglii (1642-1688), by obalić autokrację (antytypicznego Achaba), co skończyło się porażką. Ponieważ autokracja przez swoje postępowanie związane z wojnami hiszpańskiej sukcesji (1692-1697, 1704-1712) przekreśliła swe zwycięstwo przez znaczne ustępstwa na rzecz demokracji w tych dwóch krajach, jej klęska z rąk demokracji została zapowiedziana przez mężów stanu autokratycznych państw (1Król. 20:35-43).
(36) 1Król. 22:1-40 jest typem konfliktu między radykałami (antytypicznymi Syryjczykami), szczególnie francuskimi rewolucjonistami, a autokracją (antytypicznym Achabem), wspieraną przez arystokrację, szczególnie w Brytanii (antytypicznym Jehoszafatem). Prorocy, którzy oszukali króla, przedstawiają politycznych, edukacyjnych, klerykalnych, arystokratycznych, społecznych i finansowych rzeczników autokracji, którzy