Epifaniczny tom 4 – rozdział 7 – str. 466
Pytania dotyczące Młodocianych Godnych
Łącząc się z pijanymi członkami Wielkiej Kompanii (antytypicznym Lotem) i płodząc przez te błędy innych, ci pierwsi stają się antytypiczną starszą córką Lota, a ci drudzy – antytypiczną młodszą córką Lota. Jak nauczał nasz Pastor, Lot reprezentuje tę część Wielkiej Kompanii, która opuściła kościół nominalny tuż przed rozpoczęciem się jego niszczenia, tj. zanim wojna światowa, obejmując poszczególne kraje, zaczęła niszczyć kościół nominalny. Jego żona zamieniona w słup soli reprezentuje utracjuszy koron, którzy przed pełną ucieczką powracają w uczuciach do rzeczy pozostawionych za sobą i w wyniku tego idą na wtórą śmierć. Jego córki (starsza i młodsza) przedstawiają kolejno Młodocianych Godnych i usprawiedliwionych z wiary, którzy uciekają w tym czasie. W scenie na górze Lot reprezentuje tych członków Wielkiej Kompanii w prawdzie, którzy pozwalają się zwieść (upić) fałszywymi doktrynami (winem), podawanymi im przez pewnych Młodocianych Godnych (ich fałszywą doktryną [winem] było to, iż są oni w wysokim powołaniu) oraz przez pewnych usprawiedliwionych (ich fałszywą doktryną [winem] było to, że wysokie powołanie jest wciąż dla nich otwarte, gdy w rzeczywistości zostało już zamknięte). Jego dwie córki reprezentują zatem pewne jednostki z tych dwóch powyżej wymienionych klas. To, że Lot nie był świadomy kazirodztwa jest typem ignorancji odnośnych członków Wielkiej Kompanii co do istoty ich czynu. Antytypiczne kazirodztwo polega na tym, że antytypiczny Lot i jego dwie córki (klasy) kalają się wzajemnie niewłaściwym połączeniem, w wyniku czego rodzą symbolicznych bękartów – jednych rzekomo będących w Maluczkim Stadku, a drugich rzekomo zaproszonych do Maluczkiego Stadka. W rzeczywistości potomstwem takiego symbolicznego kazirodztwa są symboliczne bękarty – antytypiczni Moabici i Ammonici. Proponujemy zapoznać się z całą tą historią zapisaną w 1Moj. 19. Symboliczne bękarty, do których zaliczają się antytypiczni Moabici i Ammonici, wejdą do zgromadzenia Pańskiego dopiero po dziesiątym pokoleniu – dopiero po Tysiącleciu, czyli w czasie Małego