Epifaniczny tom 4 – rozdział 6 – str. 370
Rut – typ i antytyp
z utracjuszy koron, antytypicznego Lota). Noemi (przyjemny charakter, miłe usposobienie) przedstawia utracjuszy koron wśród zwiedzionych. Machlon (chorowity) oraz Kilion (usychający, zniszczenie) są kolejno typami bardziej i mniej wiernych wodzów wśród usprawiedliwionych z wiary. Gdy byli w ruchu Millera, w większym lub mniejszym stopniu byli na swych stanowiskach owocni (Efratejczycy). Juda znaczy chwalony i przedstawia tutaj sferę, w której przebywanie jest dla ludu Bożego godne pochwały. Udanie się przez nich do Moabu było niewiernością i jest typem niewierności odnośnych antytypów, powracających do kościoła nominalnego. Śmierć Elimelecha (w.3) reprezentuje zagaszenie duchowości wodzów utracjuszy koron przez światowe warunki w kościele nominalnym – ich nowe stworzenia zasnęły. Opuszczenie w ten sposób Noemi i jej synów jest typem pozbawienia ich antytypów pomocy i społeczności ze strony tak zeświecczałych wodzów z utracjuszy koron. Poślubienie moabskich żon przez Machlona i Kiliona (w. 4) przedstawia to, że obydwie grupy wodzów tymczasowo usprawiedliwionych łączą się z dającymi się poprowadzić tymczasowo usprawiedliwionymi, którzy w charakterze odpowiadają kolejno dwóm grupom wyżej wspomnianych wodzów usprawiedliwionych: Orpa (sztywnego karku, uparta) przedstawia tych łączących się z wodzami mniej wiernych usprawiedliwionych, natomiast Rut (przyjaźń) – tych łączących się z wodzami bardziej wiernych z usprawiedliwionych. Mieszkanie przez nich w Moabie przez 10 lat jest typem całego czasu pozostawania w kościele nominalnym przez utracjuszy koron i ich usprawiedliwionych towarzyszy.
(2) Śmierć (w. 5) Machlona i Kiliona w Moabie jest typem zagaszenia właściwego ducha wodzów usprawiedliwionych przez warunki w kościele nominalnym – ich usprawiedliwienie zanikło. Utrata przez Noemi męża i synów jest typem tego, jak członkowie spośród utracjuszy koron są opuszczani przez niewiernych, do których lgną ich serca. Przedstawia to duchowe osierocenie, czego potwierdzeniem jest opłakiwanie przez nią tego faktu (w. 20,21 ), wskazujące, że antytypy