Epifaniczny tom 4 – rozdział 6 – str. 372
Rut – typ i antytyp
Łatwiejsza droga wygodnego urządzenia się w życiu kościoła nominalnego, stojąca w kontraście do zniechęcającej postawy antytypicznej Noemi, sprawiała, że jej postępowanie mówiło im, iż w antytypicznym Moabie znajdą one dostatek i odpowiednich towarzyszy (w. 8, 9). Pocałowanie przez Noemi Orpy i Rut jest typem miłości utracjuszy koron do usprawiedliwionych przy perspektywie rozstania. Płacz Orpy i Rut przedstawia smutek obydwu odnośnych antytypicznych klas na myśl o rozstaniu.
(3) Szczególnym rodzajem wierności Noemi – w przeciwieństwie do metod, nauk i praktyk nominalnego kościoła – było przedstawianie przez nią prawdy na temat stanu śmierci, wiecznych mąk, wysokiego powołania, próby w przyszłości oraz restytucji, która była w sprzeczności z poglądami „pasterzy i przewodników owiec”. Wzbudzało to ich otwarty sprzeciw. Antytypiczna Rut i Orpa, pozbawione antytypicznego Machlona i Kiliona jako swych symbolicznych mężów, pragnęły grupy innych wodzów (męża – w. 9), oczekując, że staną się nimi „pasterze i przewodnicy owiec”. Postępowanie antytypicznej Noemi, wcale nielgnącej do nich, przez pewien czas kazało się im zastanawiać, czy iść za nią dalej, ponieważ podążanie za nią pozbawiłoby ich tych antytypicznych mężów. Zatem to postępowanie antytypicznej Noemi i jego wpływ na pasterzy i przewodników owiec przez pewien czas mówiły do nich w umysłowej postawie, jaką Rut i Orpa zajmowały wobec takich pasterzy i przewodników owiec, by opuścić Noemi w celu zdobycia ich jako swych symbolicznych mężów. Warunki te stanowiły więc dla nich pewną przeszkodę. Pokonały one te przeszkody, stawiając miłość do Pana, prawdy i antytypicznej Noemi ponad pragnienie pozyskania pasterzy i przewodników owiec jako symbolicznych mężów – wodzów. Jak dotąd obydwie klasy dobrze sobie radziły. Druga próba Noemi (w. 11-13) odesłania swych synowych oparta była na przesłankach jej zbyt starego wieku, by mieć dzieci, nieposiadania przez nią męża oraz zbyt długiego czasu oczekiwania na jej