Epifaniczny tom 4 – rozdział 6 – str. 392
Rut – typ i antytyp
klasą – szkodzenie swemu dziedzictwu. Artykuł, o którym mowa i którego treść była wcześniej przez kilka miesięcy dyskutowana w Bethel, został napisany przed zebraniem udziałowców w Pittsburghu, 3 stycznia 1920. Zaproponowanie i pozwolenie przez bliższego krewnego, by Boaz skorzystał z możliwości wykupu jest typem rezygnacji (wyrażonej przez ten artykuł i pokrewne działania) dyrektorów i redaktorów Towarzystwa z ich właściwego przywileju, w wyniku czego przeszedł on na rzecz Pana. Niewykupienie własności podlegającej wykupieniu czy też dozwolenie na to, by ojcowizna (w. 7) przeszła na rzecz innego zawsze było w Izraelu źle widziane. Było to pokazane przez utykanie, gdy osoba taka musiała oddać swój but na dowód dopuszczenia się tego zła, co jest typem niewłaściwego postępowania antytypicznego Izraelity, który odmawia wypełnienia tego antytypu. Złem w Izraelu było też to, gdy mogący to uczynić brat nie zawierał małżeństwa lewiratu z wdową po swym bracie, nieposiadającą dzieci (5 Moj. 25:7-10), co przedstawia każdego odpowiedniego kandydata, który nie chce wzbudzić antytypicznego potomstwa upadłym wodzom dowolnej klasy duchowego Izraela. Oznacza to, że nadające się do tego osoby, które powinny to uczynić, odmawiają zajęcia zwolnionego miejsca przywództwa w Wielkiej Kompanii, by pozyskać i rozwinąć pozostałą część tej klasy; że nadające się do tego osoby, które powinny to uczynić, odmawiają zajęcia zwolnionego miejsca przywództwa w Młodocianych Godnych, by pozyskać i rozwinąć pozostałą część tej klasy; że nadające się do tego osoby, które powinny to uczynić, odmawiają zajęcia takiego miejsca wśród usprawiedliwionych, by pozyskać i rozwinąć pozostałą ich część; że nadające się do tego osoby w jakiejkolwiek wyższej klasie odmawiają uczynić to wobec zwolnionego miejsca w niższej klasie, takiej jak tymczasowo usprawiedliwieni. Zawarcie antytypicznego małżeństwa lewiratu jest niemożliwe dla Maluczkiego Stadka, ponieważ Jego wódz, Jezus, nigdy nie umiera, a więc Maluczkie Stadko nigdy nie traci swego Wodza. Aktem tym dopuścili się zła, a dodatkowo zostali za to oddani przez Pana innym formom zła, objawiającym ich duchowe utykanie. Zatem zdjęcie buta, danie go Boazowi i będące tego wynikiem utykanie bliższego krewnego (w. 8) przedstawia nie tylko odnośne zło