Epifaniczny tom 4 – rozdział 5 – str. 342
Młodociani Godni
była charakterystyczna i sprzyjająca wielkiemu odstępstwu na początku Wieku. (7) Gdyby lud prawdy powszechnie wiedział, że ta metoda jest używana przez co najmniej dwóch z redaktorów Strażnicy, bardziej uważałby on na różne błędy, jakie wyznają J.F.R. i niektórzy z jego towarzyszy i jakie „potajemnie” wprowadzają oni wśród niepodejrzewających niczego owiec. Nasi drodzy czytelnicy powinni pamiętać, że odrzucenie przez Strażnicę usprawiedliwienia tymczasowego w obecnym Wieku jest podstawą do odrzucania przez nią biblijnej doktryny, iż wierni poświęceni od roku 1881 aż do rozpoczęcia się restytucji – dla których nie ma wolnych koron, a więc dla których nie jest też możliwe spłodzenie z Ducha dla celów Wieku Ewangelii – w Tysiącleciu otrzymają nagrodę i służbę podobną do Starożytnych Godnych. Przy pomocy biblijnego, logicznego i rzeczowego myślenia będą wówczas w stanie całkowicie obalić każdy argument, jaki omawiany tu artykuł przedstawia w celu obrony swej tezy. Tylko przez usprawiedliwienie tymczasowe Bóg może mieć bowiem do czynienia z tą klasą, przygotowując ją na towarzyszy dla Starożytnych Godnych.
(44) Główna różnica między usprawiedliwieniem tymczasowym a ożywionym jest następująca: w tym pierwszym Bóg uznaje, że zasługa Chrystusa została przypisana wierzącemu i za wierzącego, podczas gdy w rzeczywistości nie jest ona przypisywana; w tym drugim Bóg doprowadza do rzeczywistego przypisania zasługi Chrystusa za wierzącego i wierzącemu, którego poświęcenie Bóg miał właśnie przyjąć przez spłodzenie z Ducha. A teraz podamy biblijne dowody usprawiedliwienia tymczasowego. Bardzo skrótowo zwrócimy uwagę na pewne myśli, jakie św. Paweł podaje na temat usprawiedliwienia tymczasowego w Rzym. 4:1-12. Po wcześniejszym przedstawieniu prawdziwości usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, w Rzym. 4:1-12 przechodzi do udowodnienia, że w czasie Wieku Ewangelii działa ten sam rodzaj usprawiedliwienia z wiary, jaki działał w Wiekach Patriarchalnym i Żydowskim. Dowodzi