Epifaniczny tom 4 – rozdział 4 – str. 297
Trąd – typ i antytyp
on wysypany poza symboliczne miasto, na miejsce nieczyste – usunięty spośród ludu Bożego, jako zło.
(52) Wstawienie innych kamieni (w.42) na miejsce tych usuniętych przedstawia zastąpienie nieczystych nauczycieli czystymi, a zastąpienie zdrapanej zaprawy inną oznacza wprowadzenie prawdziwych nauk i zarządzeń na miejsce błędnych nauk i zarządzeń. Z czasem dokona się to w każdym przypadku, w którym grupa pozostaje grupą Wielkiej Kompanii. Wersety 43-45 pokazują, co należało uczynić w przypadku, gdy dom został oczyszczony z trądu, lecz trąd powrócił i szerzył się w domu. Przedstawia to działania wobec grupy Wielkiej Kompanii, która po częściowym oczyszczeniu została splugawiona w sposób niemożliwy do naprawienia. Nawrót zarazy i szerzenie się jej w domu jest typem ponownego skalania grupy – tego, że grupa jako taka (lecz niekoniecznie wszystkie jej jednostki) stała się niemożliwa do oczyszczenia. Coś takiego może zdarzyć się tylko wtedy, gdy okaże się to antytypicznym trądem pełnym niepokoju, tzn. nieczystością Wielkiej Kompanii w postaci nieuleczalnego, stronniczego popierania sięgania po władzę i panowania przez wodzów. Werset 45 pokazuje, w jaki sposób odbywa się niszczenie domu. Zburzenie domu przedstawia to, że dana grupa jako taka przestaje być grupą Wielkiej Kompanii. Dochodzi do tego przez całkowite odrzucenie przez naszego Pana tak zorganizowanej grupy jako ruchu Wielkiej Kompanii. Nastąpiło to w przypadku pierwotnych antytypicznych Uzzielitów – Sturgeonitów jako grupy, pierwotnych antytypicznych Hebronitów – Ritchielitów jako grupy oraz pierwotnych antytypicznych Isharytów – Olsonitów jako grupy. W pewnym znaczeniu nastąpiło to również wobec Towarzystwa jako grupy korporacyjnej. Stało się to w roku 1920, gdy antytypiczny Boaz (Rut 4:9-11) „nabył” od redaktorów, dyrektorów i zarządu Towarzystwa wszelkie prawa, jakie mieli oni