Epifaniczny tom 4 – rozdział 2 – str. 89
Ogólne uwagi na temat Wielkiej Kompanii
jedna ograniczone, druga – ogólne (1Kor. 1:26-29; Jan 12:32); są dwie drogi, po których one podróżują: jedna po „wąskiej drodze”, druga – po „drodze bitej” (Mat. 7:14; Izaj. 35:8); są dwa rodzaje warunków, wśród których następuje ich rozwój: jedne trudne, drugie – łatwe (2 Tym. 3:12; Izaj. 25:8); każdej z nich dotyczy inny rodzaj obietnic: jednej – niebiański, drugiej – ziemski (Żyd. 10:32-34; Amos 9:14,15); ich wiecznym domem będą dwa różne mieszkania: dla jednych nowe niebiosa, dla drugich – nowa ziemia (2Piotra 3:13; Obj. 21:1); każda ma mieć udział w innym zmartwychwstaniu: jedna w zmartwychwstaniu sprawiedliwych, druga – w zmartwychwstaniu niesprawiedliwych (Jana 5:28,29; Dz. 24:15); w nagrodę za wierność każda otrzyma też inną naturę: jedna Boską, druga – ludzką (2Piotra 1:4; Izaj. 65:16-25).
(3) Według Słowa Bożego nie są to jednak jedyne klasy, dla których przewidziano zbawienie, ponieważ Pismo Święte mówi jeszcze o innych, które także ostatecznie uzyskają życie wieczne. O jednej z tych innych klas nasz tekst traktuje pod nazwą „wielkiego ludu”, zwykle zwanego Wielką Kompanią. Poświęcimy tej klasie ten i następne dwa rozdziały. Nie powinniśmy rozumieć, że w czasie Wieku Ewangelii Bóg powołuje do zbawienia dwie klasy, ponieważ czytamy, że „jesteście powołani w jednej nadziei powołania waszego” (Efez. 4:4). Oznacza to, że nie powinniśmy rozumieć, iż w czasie Wieku Ewangelii Bóg oferuje dwa różne zbawienia dwom grupom ludzi, jako zachętę, by Jemu służyli, ponieważ Biblia nigdzie o czymś takim nie uczy. Tym, którzy w czasie obecnego Wieku odwracają się od grzechu do sprawiedliwości – od szatana do Boga – oferowane jest tylko jedno rzeczywiste zbawienie. Bóg proponuje im jako nagrodę (Filip. 3:14) Boską naturę (2 Piotra 1:4) oraz współdziedzictwo z Chrystusem (Rzym. 8:17), pod warunkiem wierności aż do śmierci (Obj. 2:10). Ktoś