Epifaniczny tom 4 – rozdział 2 – str. 97
Ogólne uwagi na temat Wielkiej Kompanii
często, aż do roku 1928, byliśmy zmuszeni odpowiadać pytającym, że nie rozumiemy tego antytypu. Najwyraźniej nie był to właściwy czas na wykorzystanie tego fragmentu w jego antytypicznym znaczeniu, z wystarczającą skutecznością przeciwko błędom wodzów Lewitów odnośnie prawdy rozwijającej Maluczkie Stadko, i dlatego – z praktycznych powodów – Pan powstrzymywał jej zrozumienie aż do roku 1928. Wielki przyrost błędu wśród Lewitów przeciwko prawdzie Maluczkiego Stadka niewątpliwie pobudził Pana do podania prawdy na temat 3Moj. 12, jako środka obrony tej prawdy – godnej zaufania w postaci, w jakiej została pozostawiona przez naszego drogiego Pastora. Właściwie zrozumiany antytyp tego rozdziału dowodzi bowiem, że gdy nasz Pastor nas opuszczał, pozostawił nam prawdę rozwijającą Maluczkie Stadko, oczyszczoną z wszelkiego błędu, a więc odpowiednią, by polegać na niej jako na skończonym dziele i jako na właściwej podstawie dla prawdy Epifanii. Dlatego prosimy naszych czytelników o dokładne przestudiowanie 3Moj. 12 przed dalszym badaniem tego rozdziału.
(12) Klucz do 3Moj. 12 uzyskaliśmy na podstawie typicznego znaczenia Racheli, ulubionej żony Jakuba. Wykazaliśmy już na innym miejscu, że na nasze czasy jest ona typem prawd Paruzji i Epifanii oraz sług, którzy służą nimi dwom klasom szczególnie rozwijanym przez te prawdy pod koniec Wieku (E 8, str. 7, 8). Ujmując to inaczej, Rachela reprezentuje duchowe prawdy wyborcze oraz ich sług, którzy wspólnie rozwijają Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię, szczególnie pod koniec Wieku. Podając powyżej definicję znaczenia Racheli na Wiek Ewangelii, stwierdziliśmy, że jest ona typem prawdziwego duchowego Izraela i jego obietnic. Jest to prawdą na cały Wiek Ewangelii, lecz nie jest dokładnie ścisłe z punktu widzenia urodzenia przez nią dwóch synów – Józefa i Beniamina. Bardziej precyzyjną definicją dla niej z tego punktu widzenia jest prawda Paruzji