Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 9
Epifania Biblii
takie jasne światło) uczy szczególnie lud Boży, by prowadził życie pełne świętości. „Ale gdy się objawiła dobroć i miłość do ludzi Zbawiciela naszego, Boga” (Tyt. 3:4). Tutaj mowa jest o Ewangelii, dzięki której jasno świeci przed nami dobroć i miłość Boga do człowieka. Wszystkie cztery powyższe wersety w oczywisty sposób potwierdzają, że podana wyżej definicja epiphaino jest prawidłowa – znaczy ono jasno świecić, wyraźnie objawiać.
(3) Uważna i pełna czci analiza sześciu wersetów, w których występuje rzeczownik epiphaneia, dowiedzie, że Nowy Testament stosuje go w dwóch różnych znaczeniach: (1) jako aktu, czynu objawiającego (przez prawdę świecącą szczególnym blaskiem) osoby, zasady i rzeczy, wcześniej niejasne lub zakryte; oraz (2) jako okresu drugiego pobytu naszego Pana na ziemi, w czasie którego prawda będzie świecić szczególnym blaskiem, objawiając osoby, zasady i rzeczy, dotąd zakryte lub niejasne (1Kor. 4:5). W kolejności ich wyrazistości z krótkimi komentarzami najpierw przedstawimy cztery wersety, w których epiphaneia (polskie odpowiedniki w odnośnych wersetach podajemy kursywą) użyta jest w znaczeniu „aktu, czynu objawiającego (przez prawdę świecącą szczególnym blaskiem) osoby, zasady i rzeczy, wcześniej niejasne lub zakryte”. „Który [Bóg] nas zbawił i powołał powołaniem świętym … według postanowienia swojego i łaski, danej nam w Chrystusie Jezusie przed dawnymi wiekami, a teraz objawionej przez okazanie się zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa, który śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię” (2Tym. 1:9,10). W tym fragmencie o planie i łasce, jakie Bóg przygotował dla Swego ludu przed początkiem świata, mowa jest jako o wyraźnie objawionych przez epiphaneia – jasne świecenie, jasne nauczanie Jezusa dotyczące osób, zasad i rzeczy. Wśród rzeczy jasno objawionych przez Jezusa jako Boską prawdę