Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 20
Epifania Biblii
będą panować nad ziemią, będą Królestwem Bożym w chwale i mocy. Jeśli chcemy jasno rozumieć temat drugiego adwentu Chrystusa, bardzo ważne jest, byśmy zapamiętali te trzy etapy pobytu Chrystusa na ziemi – Paruzję, Epifanię (czyli Apokalipsę) oraz Bazyleę (czyli Królestwo). Słowem, Paruzja jest przygotowaniem zarówno dla Epifanii, jak i Bazylei, Królestwa, a Epifania kontynuuje rezultaty Paruzji i wprowadza Bazyleę, Królestwo.
(13) Paruzja i Epifania jako okresy zachodziły na siebie, podobnie do zachodzenia na siebie Wieków Ewangelii i Tysiąclecia, od roku 1874 do opuszczenia ziemi przez ostatniego spłodzonego z Ducha. Paruzja i Epifania zaczęły zachodzić na siebie wraz z rozpoczęciem się pierwszego uderzenia Jordanu, a 16 października 1916 Paruzja całkowicie dobiegła końca. Ktoś może zapytać, dlaczego podajemy tę datę jako ostateczny koniec Paruzji? Są dwa powody: (1) w tym dniu nasz Pastor po raz ostatni opuścił Bethel, praktycznie przestał sprawować kontrolę w centrali i nigdy ponownie jej nie podjął; (2) w tym dniu wodzowie Lewitów w Ameryce i Anglii jako tacy zaczęli zajmować wobec siebie zdecydowane stanowisko. W tym dniu nasz drogi Pastor spędził w Bethel kilka godzin, usiłując pogodzić z jednej strony J.F. Rutherforda i A.H. MacMillana, a z drugiej strony H.L. Rockwella. Jak niezbicie dowodzą następujące potem wydarzenia, nie doszło do pojednania. Wskazują one raczej, że ci pierwsi byli wodzami przejściowych Lewitów Meraritów, a ten drugi – wodzem przejściowych Lewitów Gerszonitów. W Anglii tego samego dnia Jesse Hemery oraz sześciu popierających go starszych zajęli nieprzejednane stanowisko wobec H.J. Shearna oraz dziesięciu starszych, popierających go w wysiłkach usunięcia kontroli naszego Pastora w sprawach Przybytku oraz urzędu pastora pomocniczego, pełnionego w Przybytku przez Jessego Hemery’ego, co uczynili