Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 21
Epifania Biblii
przez zajęcie zdecydowanego stanowiska przeciwko propozycjom H.J. Shearna, przesłanym przez tych jedenastu w ich ostatnim liście do nich na ten temat. Następujące potem wydarzenia jednoznacznie dowodzą, że Jesse Hemery jest wodzem przejściowych Meraritów brytyjskich, a H.J. Shearn – wodzem przejściowych Gerszonitów brytyjskich. Następnego dnia, 17 października 1916, nasz Pastor próbował pogodzić w Detroit Mentę Sturgeona i H. Holmesa. Następujące później wydarzenia dowodzą, że nie doszło do żadnego pojednania i że Menta Sturgeon był wodzem przejściowych Lewitów Kehatytów. Problemem tych wszystkich lewickich wodzów była rywalizacja w dążeniu do przewodzenia – bezbożna ambicja w sięganiu po władzę. 16 i 17 października 1916 roku wydają się być dniami, w których wodzowie lewiccy uczynili to, co pokazało ich jako takich. Z tego powodu uważamy, że Paruzja jako okres skończyła się pierwszego z tych dni i że od tego czasu jesteśmy w Epifanii, bez dalszego wzajemnego zachodzenia na siebie tych dwóch rozważanych okresów.
(14) Chociaż słowo epifania w znaczeniu objawiania osób, zasad lub rzeczy może być używane do określenia działań Wieków Ewangelii i Tysiąclecia, jak również innych okresów, to w znaczeniu drugiego okresu drugiego adwentu naszego Pana jest ono ograniczone do czasu między Paruzją a Bazyleą. Jest używane na oznaczenie okresu wielkiego uciśnienia, czasu ucisku. Pamiętając, że epiphaneia i apokalypsis to jeden i ten sam okres i że jest on przeznaczony dla świata i Wielkiej Kompanii, tj. że Pan Jezus w tym okresie objawia Swoją obecność wobec nich i w ich interesie – łatwo możemy zrozumieć naukę Pisma Świętego, że Epifania jako okres jest czasem ucisku. Stosowny jest tutaj cytat Łuk. 17:28-30. Sodoma reprezentuje chrześcijaństwo, a Lot – Wielką Kompanię (Obj. 11:8; 2Piotra 2:11). Ogień i siarka reprezentują tutaj całkowite zniszczenie