Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 22
Epifania Biblii
chrześcijaństwa (Judy 7), które nastąpi w wielkim ucisku (Obj. 16:18-20; 19:20). Uwaga Jezusa z wersetu 30, że antytyp deszczu ognia i siarki na Sodomę będzie miał miejsce w dniu, w którym Syn człowieczy będzie objawiony dowodzi, że będzie On objawiony w czasie ucisku. Zatem Epifania jako okres jest czasem wielkiego ucisku i rozpoczęła się działaniami wojennymi w okopach na linii zachodniej 21 września 1914 roku – wojną światową, która jest pierwszą częścią wielkiego ucisku. Dopiero gdy narody przeszły do wojny w okopach, co miało miejsce 21 września 1914, pierwszego dnia siódmego księżycowego miesiąca, rozpoczęło się bowiem osłabianie narodów, jako pierwsza część niszczenia chrześcijaństwa. Obecnie żyjemy zatem w Epifanii, która potrwa jeszcze przez wiele lat.
(15) Epifania jako okres nie jest szczególnie zamierzona dla dobra Kościoła w ciele. Dla Kościoła szczególnie przeznaczona była Paruzja, ponieważ to właśnie wtedy ostatni członkowie przyszłej Oblubienicy poprzez prawdę żęcia zostali obficie pobłogosławieni wiedzą o obecności Pana jako ich Oblubieńca, Żniwiarza i Króla, a także przywilejem wzajemnego błogosławienia siebie szczególnymi prawdami Żniwa. Nie oznacza to, że w czasie Epifanii Kościół nie będzie miał żadnej pracy ani przywilejów, gdyż otrzymuje on wtedy wielkie przywileje i wykonuje kilka wielkich zadań. Oznacza to jednak, że okres ten jest przeznaczony na udzielenie pewnych błogosławieństw innym, a w służeniu nimi ma udział Maluczkie Stadko. Jednak prawdy, jakie ono otrzymuje, oraz dzieła, jakich dokonuje w czasie Epifanii, są zdecydowanie niższe od tych z Paruzji, a ich celem jest to, by Maluczkie Stadko mogło być błogosławieństwem dla Wielkiej Kompanii jako takiej oraz pomocą dla Młodocianych Godnych w przygotowaniu ich na przyjęcie ich Króla oraz Jego Królestwa.
(16) Prowadzi nas to do rozważenia szczególnego dzieła naszego Pana na okres Epifanii, w którym Maluczkie Stadko