Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 40
Epifania Biblii
Zgodnie z tym obrazem, gdy „on wierny i mądry sługa” zakończył zlecone mu dzieło, J.F.R. przebiegłością i siłą zdobył kontrolę nad pracą. Został objawiony jako „on zły sługa” przez (1) mówienie „w sercu swoim: Pan mój zwleka z przyjściem”, tj. grzesząc przeciwko Panu przez odmowę czekania na Niego; (2) przez bicie współsług, tj. grzeszenie przeciwko braciom; (3) przez jedzenie i picie z pijanymi, tj. grzesząc przeciwko prawdzie – krótko mówiąc, przez grzeszenie przeciwko Panu, braciom i prawdzie. Ponieważ jego pojawienie się na scenie jako „onego złego sługi” miało nastąpić po zakończeniu dzieła onego Sługi, jego działalność należy do Epifanii, a jego objawienie jest zatem dowodem, że jesteśmy w Epifanii.
(37) Druga antytypiczna bitwa Gedeona, która trwa od 18 lipca 1920 i jest związana z objawieniem Maluczkiego Stadka jako takiego, odrębnego i różnego w pracy publicznej od Wielkiej Kompanii, to kolejny dowód, że znajdujemy się w Epifanii. Skoro antytypiczna pierwsza bitwa Gedeona była częścią dzieła Epifanii, jego druga bitwa z pewnością także jest częścią tego dzieła. Bitwa ta w Biblii następuje bowiem po drugim uderzeniu Jordanu (2Król. 2:14; Sędz. 7:23, 24). Wielka Kompania w trzech grupach lewickich oraz Młodociani Godni w jednej grupie są pokazani w typie w Sędz. 7:23, 24, kolejno przez trzy grupy i jedną grupę. Zatem bitwa, która pod tym względem obecnie trwa, jest dziełem Epifanii. Jest ona toczona przeciwko antytypicznemu Zebachowi (wiecznym mękom) oraz antytypicznemu Salmunnie (świadomości umarłych), co dowodzi, że znajdujemy się w okresie Epifanii. Wypełnienie się powyższych siedmiu proroctw znaków dowodzi więc, że jesteśmy w Epifanii.
(38) Jest jeszcze kilka proroctw czasowych, potwierdzających to samo, a my powołamy się na trzy z nich. Myśl tę potwierdza dzień z 2Król. 2:3. Przypominamy sobie, że nasz drogi Pastor pokazał nam, że w antytypie scena ta miała miejsce