Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 45
Epifania Biblii
Powodem, dla którego okres między Paruzją a Bazyleą (Królestwem) nazywany jest Epifanią jest to, że na ten okres Pan zamierzył szczególne objawianie osób, zasad i rzeczy. Działania takie oczywiście szczególnie cechują okres od roku 1914. Powyższych sześć wersetów to jedyne, w których w greckim Nowym Testamencie występuje słowo epiphaneia. Potwierdzają one, że nasz Pastor słusznie nauczał, iż słowo to oznacza okres następujący po Paruzji, okresie żęcia, a także – jasne świecenie, objawianie osób, zasad i rzeczy. Dowodzą one także, że Dawn odrzucił kolejną prawdę Paruzji, a także odrzuca prawdę Epifanii, co jest działaniem przesiewawczym.
(43) Dawn sugeruje, że broszura naszego Pastora („Powrót naszego Pana – Jego parousia i epiphaneia, apokalypsis”) nie uczy o 40 latach okresu Paruzji ani o jakimkolwiek okresie Epifanii. Ze zwyczajowym fałszem wprawnych krętaczy – ukrywających pewne fragmenty odnośnych spraw, a kładących nacisk tylko na jedną ich stronę – próbuje on nakłonić swych czytelników do poglądu, że nasz Pastor nie uczył, iż Epifania jest okresem i że Paruzja oznacza jedynie 1000 lat drugiej obecności naszego Pana i że w żadnym znaczeniu nie jest ona okresem 40 lat. Następujące cytaty z tej broszury dowodzą, że Dawn zniekształcił jego stanowisko w tej sprawie: „Parousia używana jest w odniesieniu do początkowego etapu [podkreślenie dodane] drugiego adwentu, natomiast apokalypsis odnosi się do późniejszego okresu tego samego adwentu: nie chodzi o to, że apokalypsis i epiphaneia odnoszą się do kolejnego, trzeciego adwentu, lecz jedynie do pewnego późniejszego zarysu [nie zarysów, ponieważ te dwa słowa zarówno jako akt, jak i okres są synonimami; „Our Lord’s Return”, str. 12]. … Czuwający zauważają także, że Pismo Święte wyraźnie wskazuje, że gdy [podkreślenie dodane] Pan