Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 50
Epifania Biblii
a Mojżesz … dał je Lewitom” (4Moj. 7:1-3, 6). Ta transakcja jest typem faktu, że w Epifanii Pan udzieli Wielkiej Kompanii sześciu organizacji, co w pewnym znaczeniu już nastąpiło. Także Paruzja w niektórych wersetach nazywana jest dniem: „Lecz kto będzie mógł znieść dzień jego przyjścia [Paruzji]?” (Mal. 3:2). „Będziecie pragnęli widzieć jeden z dni Syna człowieczego [szczególnym dniem Syna człowieczego, który uczniowie pragnęli ujrzeć, był dzień Jego przyjścia, Paruzji] … tak będzie i Syn człowieczy w dniu swoim [Jego szczególnym dniem była Paruzja]” (Łuk. 17:22, 24). Co więcej, w tym samym kontekście Biblia o Paruzji i Epifanii mówi jako o dniach: „A to wiedzcie, że w dniach ostatecznych [w dniu Paruzji i w dniu Epifanii] nastaną czasy trudne [trudne dlatego, że antytypiczny Jannes miał być szczególnie aktywny w Paruzji, a antytypiczny Jambres – w Epifanii]” (2Tym. 3:1,8,9). „Nagromadziliście skarby na ostatnie dni [dzień Paruzji i dzień Epifanii, w czasie których szczególnie będą gromadzone bogactwa]” (Jak. 5:2). „Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy … mówiący, gdzież jest obietnica przyjścia jego [szydercy ci są aktywni zarówno w dniu Paruzji, jak i w dniu Epifanii]” (2Piotra 3:3,4). „Jak było za dni Noego, tak będzie i za dni Syna człowieczego” (Łuk. 17:26). Na podstawie tych wersetów widzimy, że zarówno Paruzja, jak i Epifania są nazywane dniem; że o obydwu w tych samych kontekstach mówi się jako o „dniach” oraz jako o „ostatnich dniach” Wieku Ewangelii. W jaki sposób fakty te, że każdy z nich nazywany jest dniem, a obydwa – dniami, mogą pomóc nam w określeniu czasu trwania Epifanii? Na podstawie wielu wersetów wiemy, że dzień Paruzji, liczony bez dwóch lat i jednego miesiąca zachodzenia na Epifanię (od 16 września 1914 do 16 października 1916), jest dniem długości 40 lat (w E 7 podamy na to wiele dowodów). Skoro w tym samym