Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 53
Epifania Biblii
26 i 27 zgadzają się z tą myślą, ponieważ o ludziach za dni Noego jest tam mowa z punktu widzenia dwóch okresów: (1) przed potopem oraz (2) w czasie potopu. Ludzie ci byli tacy sami, jak w dniach Syna człowieczego. Postępowanie ludzi jedzących, pijących itd. w czasie Paruzji, przed wybuchem wielkiego ucisku, zostało porównane do postępowania ludzi z okresu przed potopem; natomiast zniszczenie ludzi w czasie wielkiego ucisku zostało porównane do zniszczenia ludzi w czasie potopu. Dla tych dwóch grup działań w wersetach 26 i 27 użyte jest wyrażenie „dni”, natomiast w wersecie 30 na przedstawienie okresu wielkiego ucisku użyte jest wyrażenie „dzień”, a nie „dni”. Ponieważ według wersetów 26 i 27 wyrażenie „dni Syna człowieczego” jest ograniczone do dwóch okresów – jednego tuż przed uciskiem i samego czasu ucisku – wnioskujemy, że wyrażenie to odnosi się do dwóch i tylko dwóch okresów. Drugim powodem dla naszego wniosku, że wyrażenie „dni Syna człowieczego” odnosi się do dwóch i tylko dwóch okresów jest to, że werset 30 dotyczy drugiego okresu jako dnia, którego wierni nie będą szczególnie pożądać (z powodu cierpień, jakie niesie); że werset 22 odnosi się do dnia z dni Syna człowieczego szczególnie pożądanego przez Kościół; że Paruzja jako dzień Jego przyjścia zawsze była pożądana przez Kościół; i że w tym kontekście nie ma mowy o żadnych innych dniach poza tymi dwoma. Tak więc wersety w Łuk. 17:22-30 są podstawą poglądu, że wyrażenie „dni Syna człowieczego” w Łuk. 17:22,26 oznacza dwa i tylko dwa okresy.
(51) Wyrażenie czas ucisku używane jest w dwóch znaczeniach. W znaczeniu szerokim obejmuje ono okres od roku 1874 aż do końca anarchii i ucisku Jakuba. W wąskim znaczeniu obejmuje okres od początku wojny światowej w roku 1914 aż do końca anarchii i ucisku Jakuba. W naszym