Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 56
Epifania Biblii
2Tes. 1:7,8: „Pan Jezus objawi się z nieba z aniołami mocy swojej [czynnikami, przez które dokona pomsty] w ogniu płomienistym [w destrukcyjnych trudnościach – wojnie, rewolucji, głodzie, epidemiach i anarchii], wymierzając karę tym [członkom klasy wtórej śmierci w kościele nominalnym], którzy nie znają Boga, oraz tym [członkom klasy wtórej śmierci w prawdzie], którzy nie są posłuszni ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Fragment ten potwierdza zatem, że Epifania zakończy się z końcem anarchii. Wersetem dowodzącym tego w odniesieniu do ucisku Jakuba, jeśli chodzi o objawienie się Pana Izraelowi, jest Zach. 12:9,10: „Bo się stanie dnia onego, że będę dążył do tego, aby zniszczyć wszystkie narody, które wyruszyły przeciwko Jeruzalem [w czasie ucisku Jakuba; Zach. 12:1-8; Ezech. 38; 39]. I wyleję na dom Dawida i na obywateli Jeruzalem ducha łaski i błagania, a patrzeć będą na Mnie, którego przebili (Obj. 1:7); i płakać będą nad tym” [że Go przebili – Przekład Ulepszony]. Cały lud prawdy od razu zauważa, że fragment ten odnosi się do końca czasu ucisku i potwierdza objawienie się naszego Pana Izraelowi jako jego dawno odrzuconego Mesjasza. Te dwa wersety dowodzą więc, że czas ucisku i Epifania są tożsame.
(54) Przy pomocy omówionych powyżej wersetów dowiedliśmy, że Epifania rozpoczęła się od wojny i że będzie postępować przez etap rewolucji, a zakończy się anarchią i uciskiem Jakuba. Jej rozpoczęcie, przechodzenie przez etapy i zakończenie się wraz z końcem ucisku potwierdza jej tożsamość z czasem ucisku. Wersety te dowodzą, że epifanizowanie się Pana wobec świata i Wielkiej Kompanii jest dziełem stopniowym, progresywnym, osiągającym pełnię dopiero pod koniec ucisku. Dotychczas przytoczone wersety bezpośrednio potwierdzają ich tożsamość. Obecnie zacytujemy i omówimy kilka wersetów, które czynią to pośrednio, lecz