Epifaniczny tom 9 – rozdział 10 – str. 593
pogląd o konieczności opuszczenia Babilonu, jak nauczał brat Russell i były poza nauczaniem antytypicznego Jonatana (dalej niż stoisz [Dawidzie] [BT]), to oznaczałoby, że antytypiczny Saul zamierzał pozbawić brata Russella przywilejów i służby w nominalnym kościele. To wymagałoby od niego porzucenia takiej społeczności i służby z własnej woli (idź, bo cię wypuścił Pan). Po podaniu znaku, mówiącego w jaki sposób zostanie przekazana bratu Russellowi przez antytypicznego Jonatana postawa antytypicznego Saula, antytypiczny Jonatan po raz trzeci przypomniał Dawidowi ich wzajemne porozumienie, które miało być gwarancją dla antytypicznego Jonatana oraz dla mających tego samego ducha utracjuszy koron, przychodzących później w wyniku takich obalających ataków, których brat Russell dokonywał wobec wrogów prawdy, a bratu Russellowi to porozumienie miało zapewnić to, że Pan będzie, zależnie od okoliczności, jego Sędzią i Błogosławiącym lub Mścicielem (A tego o czemeśmy mówili […] Pan świadkiem będzie [jest] […] aż na wieki, w. 23.). To przypomnienie, jak również to, co zostało powiedziane w w. 13-16, sugeruje, że antytypiczny Jonatan zrozumiał, iż to brat Russell, a nie książęta utracjuszy koron, stanie się wykonawcą Pana. Antytypiczny Jonatan – utracjusze koron, będąc szlachetnymi, naturalnie połączyli swój los z antytypicznym Saulem, a nie z bratem Russellem i ludem prawdy tak, jak typiczny Jonatan połączył swój los z Saulem, a nie z Dawidem. To jest przygnębiające.
(15) Zgodnie z ich zrozumieniem, brat Russell przez krótki czas zajmował się sprawami świeckimi, a książęta utracjuszy koron różnych wyznań zajmowali się ucztami związanymi z rozmaitymi konwencjami (skrył się Dawid […] nów miesiąca […] król […] jadł, w. 24.). Antytypiczny Saul zajął najwyższe miejsce pod względem znaczenia i wpływu, jak to było jego zwyczajem (a usiadł król na stolicy swojej według zwyczaju, na stolicy przy ścianie, w. 25.). Antytypiczny Jonatan okazał im szacunek (powstał Jonatan), a biorący udział w sporach profesorowie teologii (Abner [ojciec światła]) zajmowali