Epifaniczny tom 9 – rozdział 8 – str. 530
Pierwsze ukazanie się Dawida – typ i antytyp
wypowiedzi brata Russella, jak i uważnym obserwatorem jego ducha i metod wyrażania myśli. Będąc człowiekiem bardzo dystyngowanym i wykształconym, dostrzegł u brata Russella widoczną dobroć charakteru, przenikliwość rozumowania oraz głębię i jasność myślenia. To wszystko sprawiło, że tym bardziej chciał zatrzymać brata Russella przy sobie albo mieć możliwość, żeby brat Russell przybył na każde jego wezwanie. Dlatego zwrócił się z prośbą do zboru w Allegheny, by ten pozwolił bratu Russellowi przebywać z nim w Filadelfii lub by chociaż był on do dyspozycji na każde jego wezwanie jako specjalny pomocnik (posłał Saul do Isajego, mówiąc: Niech stoi proszę Dawid przede mną, w. 22.). Otwarcie przyznał się przed zborem, że brat Russell zdobył jego serce i że był z niego bardzo zadowolony (znalazł łaskę w oczach moich). Tego rodzaju prośba przedstawiona przez takiego człowieka z pewnością przepełniła serca członków zboru radością i pełną chluby satysfakcją tak, jak prośba w typie z pewnością wywołała te same uczucia u Isajego.
(24) Rezultat stosownych wyjaśnień Pisma Świętego dokonanych przez brata Russella jest przedstawiony w w. 23. Przeciwnicy dr. Seissa wysuwali wiele argumentów przeciw jego poglądowi na temat przedtysiącletniego adwentu i tysiącletniego panowania Chrystusa, na które on ze swojego doktrynalnego punktu widzenia nie mógł odpowiedzieć i za każdym razem, gdy którykolwiek z tych zarzutów był stawiany, popadał w melancholię (przychodził Duch Boży na Saula […] on duch zły, w. 23.). Jednak brat Russell wysłuchawszy każdego argumentu używanego przeciw dr. Seissowi i widząc opanowującą go depresję, brał Biblię (wziąwszy Dawid harfę) i na jej podstawie obalał zarzuty oraz wprowadzał biblijną harmonię w temacie sporu. Tak więc, gdy oponenci przekonywali, że w zgodzie z Biblią (ponieważ źle ją rozumieli) świat w drugim adwencie Chrystusa miał być zniszczony, podczas gdy dr Seiss przewidywał to wydarzenie po Tysiącleciu, brat Russell dowodził, że Biblia w ogóle nie uczy o zniszczeniu fizycznego świata, lecz o zniszczeniu symbolicznych niebios i ziemi (mocy duchowej władzy i społeczeństwa, opartych na grzechu, błędzie itd.)