Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 435
Daniel – typ i antytyp
Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej […]. Będziesz miłował bliźniego twego, jako samego siebie” (Mat. 22:37,39). Ponadto doszedł do wniosku, że wyjaśnienie przez Jezusa prawa: „Będziesz miłował bliźniego twego, jako samego siebie” było właściwe i oznaczało: wszystko, co chcecie, aby wam ludzie czynili, tak i wy im czyńcie (Mat. 7:12). Dlatego powiedział: „Tyle przyjmuję z Nowego Testamentu”. To pobudziło brata Russella do przeczytania kontekstu Mat. 7:12, który, jak stwierdził, był częścią kazania na górze. Przestudiował kazanie, uznał, że ono jest zgodne z Boskim charakterem, więc je przyjął. Wzbudziło to w nim pragnienie szerszego poznania nauk Jezusa, co skłoniło go do zbadania tych pozostałych, zapisanych w innych miejscach czterech Ewangelii. Uznawał zawsze, że Ewangelie są zgodne z Boskim charakterem, dlatego nie tylko przyjął wszystkie nauki Jezusa zawarte w Ewangeliach tak, jak je rozumiał, lecz także wysoko ocenił Jezusa jako nauczyciela natchnionego przez Boga. Chciał poznać więcej faktów z życia Jezusa. Przestudiował Ewangelie pod kątem historycznym, w wyniku czego, uznał Jezusa za doskonałą ludzką istotę i Syna Bożego. Dalej jednak odrzucał Nowy Testament z wyjątkiem Ewangelii.
(6) Później zwrócił uwagę na tekst (Jan 16:12-14), w którym Jezus powiedział, że Duch objawi Apostołom takie prawdy, jakie On miał im przekazać, a których nie byliby w stanie wtedy przyjąć. Brat Russell pragnął się dowiedzieć, jakie to były nauki. Zaczął studiować Dzieje Apostolskie, Listy i Objawienie, a gdy je zrozumiał, dostrzegł ich zgodność z Boskim charakterem. W ten sposób stopniowo doszedł do opartego na właściwym fundamencie przekonania, że Nowy Testament jest objawieniem Boga mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości, w którego zawsze wierzył. Nadal jednak odrzucał Stary Testament. Jednak pewne spostrzeżenia stopniowo doprowadziły go do jego uznania, zauważył,