Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 437
Daniel – typ i antytyp
wieczne życie w niebie dla wybranych, a na Ziemi dla zbawionych niewybranych i wieczne zniszczenie niepoprawnych. Pisząc P1 rozdziały I, II i III, nasz Pastor, nie podając szczegółów, opisał kroki na swojej drodze od niewiary do wiary w Biblię jako Boskie objawienie. Cztery lata poszukiwań Boskiego objawienia oraz główne wydarzenia tego okresu są antytypicznymi dziesięcioma dniami z wersetów: 12.,14.,15. Jak twarz Daniela (w. 15.) była piękniejsza i pełniejsza przy końcu 10. dnia odżywiania się jarzynami, tak symboliczna twarz (znajomość prawdy − 2 Kor. 4:6) brata Russella była piękniejsza i pełniejsza świętości niż symboliczne twarze tych, którzy byli szkoleni w naukach symbolicznego Babilonu. Pozwolenie szafarza (Melzar znaczy szafarz [przekł. KJV – przyp. tłum.]), aby Daniel dalej jadł jarzyny (w. 16.), przedstawia nauczycieli brata Russella w Babilonie, którzy dali mu przywilej dalszego badania Biblii w świetle Boskiego charakteru. Daniel, stając się biegłym w wiedzy, snach i widzeniach (w. 17.), przedstawia rozwój brata Russella w prawdzie, w głębokich i łatwiejszych naukach Biblii, jak to przedstawiliśmy powyżej.
(8) Rok 1875 jest początkiem antytypu poddania Daniela egzaminowi przez króla Nabuchodonozora (w. 18-20). Do tego czasu, począwszy od 1872 r., brat Russell wciąż wzrastał w łasce, wiedzy i użyteczności w służbie. W październiku 1874 r. zrozumiał, że Jezus zmartwychwstał jako istota duchowa i dlatego w drugim adwencie nie przyjdzie jako człowiek, lecz jako istota duchowa w Boskiej naturze. Te oraz inne myśli, dotyczące celu powrotu naszego Pana, Pastor zawarł w broszurze pod tytułem Cel i sposób powrotu naszego Pana. Traktat ten rozszedł się w ilości 50 000 egzemplarzy, a powodem jego napisania i rozpowszechnienia przez brata Russella były błędne nauki adwentystów, dotyczące celu i sposobu powrotu naszego Pana, które w wielu umysłach wzbudzały mniej lub więcej wątpliwości. Takie wątpliwości