Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 442
Daniel – typ i antytyp
Pańskiego jako nauczycieli w chrześcijaństwie. Zasiadanie przez Daniela w bramie królewskiej (w. 49.) przedstawia wielki i przyjazny rozgłos, jakiego brat Russell doświadczał od 1913 r.
(12) Daniel nie brał udziału w wydarzeniach opisanych w 3. rozdziale proroctwa Daniela. Często zastanawiano się, gdzie był Daniel w czasie, gdy Sadrach, Mesach i Abednego przechodzili próbę ze złotym posągiem i piecem ognistym. Chociaż historia milczy na ten temat, jedna rzecz jest pewna – Daniela nie było na równinie Dura, w przeciwnym razie na pewno stałby przy swoich trzech przyjaciołach. Gdy spojrzymy na antytyp, staje się to oczywiste, ponieważ obecność Daniela, który w całej księdze przedstawia naszego Pastora, zaprzeczyłaby antytypowi. Brat Russell zmarł zanim tam, gdzie żył wypełnił się antytyp któregokolwiek z dwóch wydarzeń opisanych w typie. Tak więc w świetle antytypu nieobecność Daniela podczas wydarzeń opisanych w rozdziale 3. jest zupełnie oczywista. Niemniej jednak Daniel napisał ten, jak i pozostałe rozdziały księgi nazwanej jego imieniem. Co więc przedstawia napisanie przez niego 3. rozdziału? Przedstawia ono wyjaśnienie przez brata Russella antytypów z tego rozdziału – jednego w Strażnica 1899, s. 168-172 i drugiego w Strażnica 1915, s. 259-261 (R5754a – przyp. tłum.). Tak więc podając dwa antytypy wydarzeń z tego rozdziału, nasz Pastor był antytypem Daniela piszącego ten rozdział.
(13) Przechodzimy obecnie do 4. rozdziału Księgi Daniela, zawierającego opis proroczego snu Nabuchodonozora, interpretację tego snu dokonaną przez Daniela oraz jego wypełnienie. Daniel wyjaśnił ten sen tylko w aspekcie jego zastosowania do króla Nabuchodonozora. Nasz Pastor w P2, w rozdziale na temat Czasów Pogan wytłumaczył antytyp tego snu, ale nie podał antytypu Daniela tłumaczącego znaczenie snu. Nie ma potrzeby, by wyjaśniać antytyp samego snu ani w odniesieniu do drzewa i szalonego człowieka,