Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 447
Daniel – typ i antytyp
Doniesienia o niepewności i obawach chrześcijaństwa, zwłaszcza jego wodzów, w związku z rozgrywającymi się wydarzeniami, zwróciły uwagę owych życzliwych czytelników i spowodowały ich pojawienie się na symbolicznej uczcie (w. 10.). Ich sugestia, by zwrócić się do pastora Russella o wyjaśnienie znaczenia tych wydarzeń jest antytypem rady królowej, by posłać po Daniela, żeby to on odszyfrował pismo na ścianie (w. 12.). Przywołanie Daniela, opisane w w. 12. i 13., przedstawia wezwanie brata Russella, aby rozwiązać ten problem w swoich pismach, kazaniach i wykładach. Przybycie Daniela do króla (w. 13.) pokazuje stawienie się brata Russella przed nominalnym ludem Bożym, szczególnie jego wodzami, w znaczeniu zaprezentowania im swoich pism, kazań i wykładów. Król oznajmił Danielowi, że słyszał o nim (w. 13-16), co przedstawia szacunek nominalnego ludu Bożego dla brata Russella, okazany w wyniku analizy poglądów zawartych w literaturze i wypowiedziach naszego Pastora na temat bieżących wydarzeń. W typie i antytypie zadawano pytania (w. 13.), wypowiadano pochlebne opinie na temat tego, który na nie odpowiedział (w. 14.), uznano porażkę mędrców, którzy nie potrafili tego uczynić (w. 15.) i doceniono kompetencje tego, kto udzielił takich odpowiedzi (w. 16.), za co zaoferowano mu nagrodę (w. 16.). Pierwsze oświadczenie Daniela (w. 17.), by król zatrzymał swoje dary lub żeby obdarzył nimi kogoś innego, ilustruje bezinteresowność brata Russella, który chętnie służył sprawie prawdy, odmawiając przyjęcia za to wynagrodzenia. Gotowość Daniela do odczytania i wytłumaczenia pisma (w. 17.) przedstawia gotowość brata Russella do odczytania i wyjaśnienia nominalnemu ludowi Bożemu niezwykłych wydarzeń jako znaków czasów.
(18) Jednak odczytanie i zinterpretowanie napisu na ścianie Daniel poprzedził kazaniem, wzywającym do pokuty, skierowanym do króla (w. 18-23). Przypomniał historię Nabuchodonozora, jego wysoką pozycję jako władcy, następnie zgrzeszenie pychą, poniżenie, pokutę i przywrócenie do łaski (w. 18-21). Nasz Pastor odniósł się do tej historii w różnych