Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 454
Daniel – typ i antytyp
i jego broszurę Bitwa na kościelnych niebiosach, zbijającą oszczerstwa nominalnego kościoła wobec naszego Pastora, wydaną w czasie ucisku (zimą). Wrzucenie kogoś do dołu z lwami (pierwej niż dopadli do dna onego dołu, w. 24.) oznacza stanie się przedmiotem pomówień, a lwy reprezentują oszczerstwa, którymi obmówcy się posługują. Spiskowcy donoszący Dariuszowi, że Daniel narusza dekret i lekceważy króla (w. 13.), przedstawiają antytypicznych intrygantów, którzy poprzez wyszukiwanie oszczerczych sensacji o naszym Pastorze, oskarżali go przed Jezusem. Starania Dariusza o uwolnienie Daniela z jaskini lwów (w. 14.) są typem Jezusa, działającego przez swego Ducha w wiernym ludzie prawdy, usiłującego bronić naszego Pastora przed zniesławieniami oszczerców. Natarczywość typicznych spiskowców (w. 15.) przedstawia determinację, z jaką ich antytypy trwały w obmawianiu brata Russella, pomimo tego, że Duch Jezusowy w Jego ludzie przeciwstawiał się takiemu postępowaniu. Ich twierdzenie o niezmienności prawa przedstawia nacisk położony na pozorną opatrzność okazywaną przez Pana, która, jak się wydawało, aprobowała ich zamiary. Uznali zatem, że ich działania były słuszne i powinni je kontynuować. Ustąpienie króla pod wpływem tych żądań (w. 16.) przedstawia przyzwolenie Jezusa, by spisek bez przeszkód się rozwijał. Wrzucenie Daniela do dołu z lwami (w. 16.) wskazuje na postawienie brata Russella pod symbolicznym pręgierzem oszczerstw. Ufność króla, że Bóg, któremu Daniel nieustannie służył, wybawi go (w. 16.), przedstawia zapewnienie Jezusa wyrażone przez Jego lud, że Bóg wybawi naszego Pastora. Kamień położony na otworze wejściowym do dołu (w. 17.) przedstawia opatrzność, której działanie nie pozwoliło bratu Russellowi uniknąć oszczerstw i objawiło się w niekorzystnych wyrokach sądowych oraz nieprzyjaznej prasie, odmawiającej zamieszczania na swoich łamach czegokolwiek, co miało na celu jego obronę. Zapieczętowanie kamienia przez króla sygnetami, własnym oraz książąt (w. 17.), jest typem przyzwolenia Jezusa na niezakłócony przebieg zdarzeń doświadczających naszego Pastora.