Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 480
Daniel – typ i antytyp
z przedniejszych książąt”, jak podaje na marginesie przekład Younga i inne. Jest to całkowicie poprawne tłumaczenie, ponieważ Michał był Logosem, naszym Panem w przedludzkim stanie, głównym i pierworodnym wśród wszystkich Bożych stworzeń (Kol. 1:15-17). Skoro w tym miejscu Gabriel przedstawia naszego Pana, to Michał, wyższy w randze od Gabriela, najwyraźniej reprezentuje Boga, który jest jedyną istotą wyższą od naszego Pana w Jego przedludzkiej i poludzkiej egzystencji. Michał – jedyny wspierający Gabriela (w. 13.), przedstawia Boga jako jedynego, okazującego pomoc naszemu Panu walczącemu przeciwko Szatanowi dla dobra brata Russella w czasie 21 dni, tzn. od 1868 do 1875 roku. Przetrwanie przez Gabriela oporu króla (przekład Syryjski oraz Septuaginta podają tu król) Persji przedstawia siedmioletni okres przeciwstawiania się naszego Pana wysiłkom Szatana, aby utrzymać brata Russella w zaślepieniu wobec proroctw czasowych. Inne tłumaczenie ostatniego zdania z w. 13., które Ginsberg podaje jako poprawne, brzmi: „Zostawiłem go (Michała) tam z królem Persji”, co może przedstawiać, że Jezus nie sprzeciwiał się więcej Szatanowi i pozostawił go Bogu, żeby On zajął się ograniczaniem działalności Szatana, sam zaś udzielił pomocy bratu Russellowi. Jednak taka interpretacja nie byłaby zgodna z antytypem, ponieważ w tym czasie sprzeciwianie się Szatana zostało prawie zupełnie przezwyciężone przez Jezusa, a ostateczne zwycięstwo nastąpiło w ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy 1876 r. Jak Gabriel zapewnił Daniela (w. 14.), że przyszedł, by objawić mu los Jego (tzn. Bożego, prawdziwego, nie nominalnego) ludu w ostateczne (dosłownie: ostatni z) dni (Wieku Ewangelii jako ostatnim dniu lub wieku Drugiego Świata; Żyd. 1:2, Diaglott; A.R.V.), tak Jezus zapewnił brata Russella, że musiał przyjść, aby mu pokazać, co się działo z ludem Pańskim podczas tego Wieku i co się z nim stanie przy jego końcu. Ludzie zawstydzeni zwracają twarze ku ziemi i milczą. Daniel, czując ogarniający go wstyd, pochylił głowę i milczał. W antytypie jest to ilustracją uczucia wstydu z powodu przyjmowania przez lata niegodnego nastawienia do proroctw czasowych, jakiego doznał brat Russell,