Epifaniczny tom 2 – rozdział 1 – str. 27
Uwagi ogólne
języku posługujemy się takimi określeniami, jak dni Aleksandra, dni Cezara, dni Karola Wielkiego, dni Lutra, dni Cromwella, dni Waszyngtona, dni Napoleona, dni Lincolna, dni Roosevelta itp. na oznaczenie nie okresów o 24 godzinach, lecz lat, w czasie których ludzie ci mieli wpływ na sprawy ludzkości. Podobnie Biblia mówi o latach, nazywając je dniami Adama (1 Moj. 5:4,5), dniami Enocha (1 Moj. 5:23), dniami ośmiu innych wspomnianych w 1 Moj. 5 oraz dniami Noego (1 Moj. 9:29). Są to jedynie kolejne przykłady biblijnego użycia terminu dzień na określenie okresów dłuższych niż 24 godziny, stanowiących normalną długość naszego dnia.
Biblia często używa terminu dzień na oznaczenie wieku. Na przykład, Wiek Ewangelii, który trwa już 1900 lat, w 2 Kor. 6:2 nazywany jest dniem zbawienia dla Kościoła. Ten sam wiek u Żyd. 1:1, 2 nazywany jest „dniami ostatecznymi” drugiej dyspensacji, przy czym wcześniejszymi dniami był Wiek Patriarchów, trwający 659 lat, oraz Wiek Żydowski, trwający 1845 lat, co obejmuje okres od potopu aż do drugiego adwentu Chrystusa, kiedy to ustanowione zostanie Królestwo Boże. Wiek Ewangelii długości ponad 1900 lat jest tym dziś, w czasie którego według Żyd. 3:13 chrześcijanie powinni na każdy dzień napominać się wzajemnie w celu ustrzeżenia się odstępstwa. Tak więc wieki – Wiek Ewangelii długości ponad 1900 lat, Wiek Patriarchów długości 659 lat oraz Wiek Żydowski trwający 1845 lat – w tekstach tych są z osobna nazywane dniem. Co więcej, porównanie Iz. 65:2 i Rzym. 10:21 dowodzi, że dniem o którym tam mowa, jest cały Wiek Żydowski długości 1845 lat, kiedy to Bóg wyciągał Swe zbawcze, pouczające, korygujące i karzące ręce do Izraela, który przez cały ten okres – „cały dzień” – okazywał się być nieposłusznym i opornym ludem. Dosłownie setki razy określenie dzień, pojawiające się w takich odmianach, jak „on dzień”, „dzień Pana”, „dzień Boga”, „dzień Jehowy”, „dzień Chrystusa”,