Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 110
Świat Ducha
modyfikować swe przesądy i błędy w miarę jak wymuszała to rosnąca inteligencja i szacunek ludzi dla samych siebie. Stąd powstawanie i upadanie wielu fałszywych systemów religijnych w historii. Jednak we wszystkich swych religiach, zależnie od warunków, w bardziej lub mniej widocznej formie podstawowymi uczynił swe pierwotne trzy błędy: (1) Umarli nie są umarłymi, lecz żywymi; (2) umarli są duchami i jako tacy są przytomni; oraz (3) umarli są albo w błogości, albo w mękach. W ten sposób poprzez błąd religijny broniony przez różne religie zwiódł praktycznie cały świat (Jana 8:44; 2 Kor.4:4; 11:3,14,15; 2 Tes.2:9; 2 Tym.2:26; Obj.17:2; 18:3; 19:2,20). Tego samego w zasadzie dokonywał szatan z arystokracją, czyniąc ją tak grabieżczą wobec zwykłych ludzi, jak pozwalały na to warunki, modyfikując ten ucisk tylko wtedy, gdy był do tego zmuszony determinacją mas. Zawsze jednak tak je kształtował, by pod wpływem błędu i samolubstwa reprezentowali jego zamierzenia pod względem własnościowym i społecznym. Wyjaśnia to zróżnicowane formy i władze w historii ziemi.
We wszystkich trzech sekcjach swego ziemskiego królestwa jako podstawę, która w praktyce najlepiej służyłaby jego celom, szatan przedstawił zasadę „Boskiego Prawa” jako główną zasadę swego imperium, podając ją w trzech formach: jako Boskie Prawo władców, Boskie Prawo arystokracji i Boskie Prawo kleru – po jednej formie z owej zasady Boskiego Prawa dla każdego składnika jego imperium. Te trzy formy doktryny Boskiego Prawa miały na celu ślepe podporządkowanie mas klasom jako wyniku Bożej sankcji i obowiązku. To, jak dobrze te trzy formy Boskiego Prawa zostały obliczone na utrzymanie mas, przekonanych o słuszności tego błędu, w poddaniu przedstawicielom szatana, a w ten sposób jemu samemu, staje się oczywiste nawet po pobieżnym rozważeniu znaczenia trzech form tej zasady. W oparciu o doktrynę o Boskim Prawie królów szatan doprowadził