Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 164
Świat Ducha
pokutujący aniołowie, którzy między innymi należą do „żywych” ostatnio cytowanego tekstu, są oddzielani – „sądzeni” – od nie pokutujących. Ci drudzy, jako niereformowalni, będą w czasie Tysiąclecia uwięzieni wraz z szatanem w bezdennej przepaści, podczas gdy pokutujący aniołowie otrzymają wówczas próbę do życia, a ci, którzy przejdą ją z powodzeniem, zostaną przywróceni do wiecznej Boskiej łaski, a ich grzechy będą tak samo przebaczone i zapomniane przez Boga jak Adamowe grzechy ludzkości (Jer.31:34). Nie pokutujący aniołowie nie otrzymają tysiącletniej szansy pełnego przywrócenia do wiecznej Boskiej łaski; pozbawione pokuty postępowanie zatwardzi ich bowiem w grzechu w sposób niereformowalny, tak jak nastąpiło to w przypadku szatana, i dlatego bezcelowym byłoby dawanie im wtedy próby do życia. Wraz z nim zostaną oni uwięzieni, a później w Małym Okresie uwolnieni z bezdennej przepaści. Razem z nim i pod jego kierownictwem, jak jest to pokazane w typie przez przełożonych faraona (2 Moj.14:7), raz jeszcze będą usiłować wprowadzić ludzkość w grzech; razem z szatanem i odstępczymi ludźmi wszyscy oni zginą we wtórej śmierci, czego typem jest zniszczenie w Morzu Czerwonym faraona, jego urzędników i ludzi. W ten sposób ten największy z dramatów zakończy się unicestwieniem wszystkich złych istot i rzeczy oraz wiecznym utrwaleniem wszystkich dobrych osób i rzeczy: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój, w ludziach dobre upodobanie” (Łuk.2:14; 2 Moj.15:1-21)!