Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 40
Świat Ducha
stała się człowiekiem. Wynika to z faktu, że wszystkie rangi istot duchowych niższych od Boga ponad 200 razy są w Biblii nazywane bogami. Jego poprzednie istnienie jest potwierdzone także i przez to, że mówi się o Nim, iż był z Bogiem w tym pierwszym ze wszystkich początków (w. 2). W wersetach tych są jeszcze inne elementy, które skomentujemy, mówiąc o relacji naszego Pana wobec Ojca. Lecz wyżej odnotowane fakty potwierdzają Jego poprzednie istnienie.
Ze wszystkich pisarzy biblijnych wcześniejsze istnienie naszego Pana najbardziej podkreśla św. Jan, a to w tym celu, by obalić pewne żydowskie i inne fałszywe poglądy na ten temat, z których niektóre były powszechne za jego dni, a inne miały niebawem powstać. Z tego powodu częściej będziemy korzystali ze stosownych świadectw św. Jana niż innych pisarzy biblijnych. Jana 1:14 jest tutaj odpowiedni: „Logos stał się ciałem”, tzn. Logos stał się człowiekiem. Mamy tutaj przedstawioną karnację naszego Pana. Z istoty duchowej następnej w randze i naturze po Ojcu stał się istotą ludzką. Dowiadujemy się tutaj o zmianie natury z duchowej na ludzką. Proszę zauważyć, że tekst nie mówi, iż pozostał On tym, czym był poprzednio, i dodał kolejną naturę do tej, którą posiadał wcześniej, w wyniku czego istniał teraz w dwóch naturach – przedludzkiej i ludzkiej; mówi, że został przeniesiony z jednej natury do drugiej, tak że gdy stał się istotą ludzką, przestał być istotą duchową. Jest to zilustrowane przez przemianę wody w wino na uczcie weselnej w Kanie. W cudzie tym woda nie pozostała wodą z dodatkiem wina, tak że w wyniku tego cudu istniały dwie substancje, lecz została przemieniona w wino, stając się winem, a przestając być wodą. Tak i przy Jego karnacji: przedludzki Logos przestał być duchem, a stał się istotą ludzką – „Logos stał się ciałem”. Zmiana natury – karnacja – oznacza, że istniał On, zanim stał się istotą ludzką.
U Jana 17 znajduje się świadectwo na temat wcześniejszej egzystencji naszego Pana. W w. 5 Jezus tak się modli: „Uwielbij mię tą chwałą, którąm miał u ciebie, pierwej niżeli świat był”.