Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 45
Świat Ducha
Nim w Jego czynnościach jako Bożego Logosa podającego objawienia Starego Testamentu za dni patriarchów. Niewątpliwie odnosi się to przede wszystkim do (1) ukazania się Logosa, jako specjalnego Bożego Posłańca, wraz z dwoma innymi aniołami, Abrahamowi w Mamre, by najpierw ogłosić narodziny Izaaka, a następnie – po odejściu dwóch aniołów do Sodomy – zniszczenie Sodomy (1Moj. 18:1-33); oraz (2) do ogłoszenia przez Logosa, jako rzecznika Boga, Przymierza Potwierdzonego Przysięgą wobec Abrahama i jego nasienia (1Moj. 22:11-18). Po drugie, stwierdzenie to z pewnością dotyczy także oczekiwania przez Abrahama (Żyd. 11:9,10,13-16) dnia Chrystusa, kiedy błogosławić miał On wszystkie narody przez Swe tysiącletnie panowanie. Także i tutaj, w pierwszym zestawie myśli mamy naukę o przedludzkim istnieniu naszego Pana, tak jak w drugim widzimy naukę o Jego poludzkiej egzystencji. Faryzeusze mieli bardzo słabe pojęcie o tych pierwszych myślach, więc wykrzyknęli: „Pięćdziesiąt lat jeszcze nie masz, a Abrahamaś widział?” Wtedy Jezus udzielił odpowiedzi, która stwierdzała, iż istniał On przed Abrahamem, jak również że istniał po tym czasie: „Pierwej niżeli Abraham był, jam jest”. Proszę zauważyć, że wyrażenie „jam jest” występuje w czasie teraźniejszym. Dlaczego? Wyrażenie to jest hebrajskim idiomem używanym do określania nie zakończonego istnienia, tzn. istnienie, jakie posiadał Jezus jako Logos, zanim narodził się Abraham, do czasu wypowiedzenia słów tego tekstu nigdy nie miało końca, co dowodzi, że gdy Logos stał się ciałem, nie umarł w czasie przechodzenia z duchowego do ludzkiego poziomu istnienia. Bez umierania istota ta wymieniła jedną naturę na drugą i stale żyła w trakcie tej zmiany. Fragment ten potwierdza przedludzkie istnienie Jezusa.
Ew. Jana 16:28 swymi kontrastami podobnie dowodzi poprzedniej egzystencji naszego Pana: „Wyszedłem od Ojca, a przyszedłem na świat; i znowu opuszczam świat, a idę do Ojca”. Godne uwagi są podwójne kontrasty tego wiersza: