Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 47
Świat Ducha
[w naturę, urząd, chwałę] stał się ubogim”, stając się ludzką istotą. Jeśli stanie się ludzką istotą uczyniło Go biednym, a wcześniej był bogaty, musiał istnieć, zanim stał się biednym, skoro przedtem był bogaty. Kol. 1:15,17 podobnie dowodzi Jego wcześniejszej egzystencji, nazywając Go „pierworodnym wszystkich rzeczy stworzonych” oraz stwierdzając, iż był On przed wszystkimi [innymi] rzeczami [oczywiście z wyjątkiem Ojca]. Filip. 2:6,7 jednoznacznie potwierdza Jego przedludzkie istnienie pokazując, że gdy istniał w kształcie Bożym [poziomie istnienia, tzn. jako duch], nie pożądał równości z Bogiem [jak uczynił to szatan – Izaj. 14:13,14], lecz raczej wyniszczył Się [ze Swej przedludzkiej natury, urzędu i chwały], przyjmując kształt niewolnika [bez poprzedniego urzędu i chwały panowania] i stając się podobny ludziom [stając się niższą naturą, ludzką naturą]. Ta sama myśl jest przekonująco nauczana u Żyd. 2:14, 16, gdzie apostoł zapewnia nas, że gdy opuszczał On Swą przedludzką naturę i przybierał naturę niższą, nie zniżył się On jedynie do natury anielskiej, lecz zszedł na poziom istnienia niższy od anielskiego – do poziomu ludzkiego. Takie postępowanie oznacza Jego przedludzką egzystencję. Określenie św. Pawła –wczoraj – u Żyd. 13:8 („Jezus Chrystus wczoraj [w Wieku Żydowskim] i dziś [w tym wieku], tenże [ta sama osoba] i na wieki”) z pewnością dowodzi Jego poprzedniej egzystencji.
W Starym Testamencie znajduje się między innymi znany fragment, który uczy o przedludzkiej egzystencji naszego Pana. Mamy na myśli Przyp. 8:22-30, gdzie pod symbolem mądrości przedstawiony jest nasz Pan jako ten, który był z Ojcem na długo, zanim stworzone zostały inne osoby czy rzeczy: „Pan mnie miał przy [dosłownie jako] początku [twórczej] drogi swej, przed wszystkimi czasy. Przed wieki jestem zrządzona, przed początkiem, pierwej niż była ziemia. Gdy jeszcze nie było przepaści, spłodzona jestem, gdy jeszcze nie było źródeł opływających wodami. Pierwej niż góry założone