Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 71
Świat Ducha
Później w w.27,28 i 31 opis ponownie powraca tylko do Boga jako Stwórcy. Z drugiej strony, pośrednictwo naszego Pana w stworzeniu na rzecz Boga jest pokazane u Jana 1:3 przez słowo dia [przez]: „Wszystkie rzeczy przez nie [Logosa] się stały, a bez niego nic się nie stało, co się stało”. Jego pośrednictwo pod Boskim kierunkiem w stwarzaniu wieków jest również zawarte u Żyd. 1:2: „Przez [dia] którego [Syna] i wieki uczynił [Bóg]”. Kiedykolwiek Pismo Święte kontrastowo przedstawia dzieło Ojca i Syna, Ojciec ukazywany jest jako pierwszoplanowy bohater, przedstawiany zwykle czynną stroną czasownika, którego podmiotem jest Bóg; gdy jednak forma wypowiedzi jest w stronie biernej, podmiotem biernego czasownika stają się tworzone rzeczy, a rola Boga jest wyrażana przyimkiem hypo i dopełniacza wykonawcy. Przypadek taki widoczny jest w dwóch ostatnich zdaniach Żyd. 3:3. Jeśli wyraźnie dostrzeżemy powyższe linie podziału, dobrze zrozumiemy relacje Ojca i Syna w stwarzaniu, w którym wszystkie rzeczy są z Ojca w znaczeniu Źródła, Inicjatora i Nadzorującego, a wszystkie rzeczy są przez Syna w znaczeniu Boskiego Narzędzia realizującego Boskie twórcze plany.
Tak więc Bóg przekazał w ręce Logosa twórcze plany i szczegóły, jakie obmyślił. Przekazał do Jego rąk także substancje i siły, jakie miały być użyte w stworzeniu, i zlecił Mu realizowanie tych planów przez stosowanie wobec tych substancji odpowiednich sił w taki sposób, by uzyskać efekty zamierzone w planach i szczegółach. Nie wiemy, czy plany te zostały opisane jedynie słownie, zostały przekazane na rysunkach czy też w postaci modeli, takich jakie Bóg pokazał na górze Mojżeszowi w odniesieniu do przybytku i rzeczy z nim związanych (Żyd.8:5). Takie szczegóły należą do zakrytych rzeczy, nie objawionych nam (5Moj.29:29), które zatem możemy pozostawić Panu, zadawalając się takimi szczegółami,