Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 83
Świat Ducha
oślepiła go ona, zanim jego oczy zdążyły przeniknąć przez nią i ujrzeć samo ciało, z którego świeciła (1 Tym.6:16). Zmartwychwstałe ciało naszego Pana, posiadające Boską naturę, jest jednak oczywiście bardziej chwalebne niż ciało innych duchów, niższych od Niego w naturze. Nawet w Swym przedludzkim istnieniu posiadał wyższą naturę niż jakiekolwiek inne stworzone duchy, co sugeruje św. Paweł mówiąc, że gdy przyjął On niższą naturę, nie zniżył się do natury aniołów, lecz jeszcze niżej, tj. do natury ludzkiej (Żyd. 2:16). Nie powinniśmy sądzić, że skoro nikt nie może ujrzeć zmartwychwstałego ciała naszego Pana (z powodu zamieszkiwania przez nie w nieprzystępnym świetle), nikt nie może też ujrzeć ciał innych stworzonych duchów, ponieważ jak przytaczaliśmy powyżej, Daniel rzeczywiście widział ciało Gabriela, a żołnierze przy grobie naszego Pana widzieli twarz anioła, który odsuwał skałę przed grobem przy zmartwychwstaniu naszego Pana. Uwag tych nie należy oczywiście rozumieć jako odnoszących się do zmaterializowanych ciał, jakie aniołowie przybierali w celu przekazania ludziom objawień.
Takie zmaterializowane ciała z reguły wyglądały jak ciała zwykłych ludzi i w niektórych przypadkach były początkowo z nimi mylone (Żyd.13:2); nie były to prawdziwe – duchowe – ciała kontaktujących się aniołów. Przeanalizowanie takich przypadków potwierdzi, iż były to materializacje, a nie rzeczywiste ciała duchowe. Można to zauważyć z ukazania się aniołów Abrahamowi (1 Moj.18:2; 22:11-18), Agar (1Moj. 16:7), Lotowi (1Moj. 19:1-17), Jakubowi (1Moj. 32:24-30), Mojżeszowi (2Moj. 3:2-6), Izraelowi (2Moj.14:19), Balaamowi (4Moj. 22:31-35), Jozuemu (Joz. 5:15), Gedeonowi (Sędz. 6:11-22), Manuemu i jego żonie (Sędz. 13:3-6, 9-20), Dawidowi (2Sam. 24:16,17), Eliaszowi (1Król. 19:5-11), Danielowi w jaskini lwów (Dan. 6:22) oraz w miejscach wyżej odnotowanych trzej hebrajskim młodzieńcom i Nabuchodonozorowi (Dan. 3:25-28), Marii, Zachariaszowi i pasterzom (Łuk.1:11-20, 26-38; 2:9-15), Jezusowi po kuszeniu i w Getsemane (Mat. 4:11; Łuk. 22:43),