Epifaniczny tom 2 – rozdział 3 – str. 218
Świat materii
tak że się nie poruszy na wieki wieczne. Przepaścią jako szatą przyodziałeś ją, tak że wody stały nad górami. O jakże wielkie są sprawy twoje, Panie! Te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona jest ziemia bogactwem twoim. Gdy wysyłasz ducha twego, stworzone bywają i odnawiasz oblicze ziemi” (Psalm 104:2, 3, 5, 6, 24, 30). „Który mądrze niebiosa uczynił; który rozciągnął ziemię na wodach; który uczynił światła wielkie; słońce, aby panowało we dnie; księżyc i gwiazdy, aby panowały w nocy” (Psalm 136:5-9). „Chwalcie [ciała niebieskie] imię Pańskie; albowiem on rozkazał, a stworzone są. I wystawił je na wieki wieczne; założył im kres, którego nie przestępują” (Psalm 148:5, 6). „Jeszcze nie uczynił ziemi i równin, ani początku prochu okręgu ziemskiego. Gdy gotował niebiosa, byłam tam; gdy rozmierzał okrągłość nad przepaściami; gdy utwierdzał obłoki w górze i umacniał źródła przepaści; gdy zakładał morzu granice jego i wodom, aby nie przestępowały rozkazania jego; gdy rozmierzał grunty ziemi” (Przyp. 8:26-29). „Kto zmierzył wody garścią twoją, a niebiosa piędzią rozmierzył? A kto proch ziemi miarą zmierzył? Kto zważył na wadze góry, a pagórki na szalach? Podnieście ku górze oczy wasze, a obaczcie! Kto to stworzył? Kto wywiódł w poczcie wojsko ich, a to wszystko z imienia przyzywa według wielkości siły i wielkiej mocy, tak że ani jedno z nich nie zginie? Izali nie wiesz? Izaliś nie słyszał, że Bóg wieczny Pan, który stworzył granice ziemi, nie ustanie ani się spracuje, i że nie może być dościgniona mądrość jego” (Izaj. 40:12, 26, 28). „Jam uczynił ziemię i człowieka na niej stworzyłem. Jam jest, którego ręce rozciągnęły niebiosa, a wszystkiemu wojsku ich rozkazuję” (Izaj. 45:12). „Ręka moja założyła ziemię, a prawica moja piędzią rozmierzyła niebiosa; zawołałem je, a zaraz stanęły” (Izaj. 48:13).