Epifaniczny tom 2 – rozdział 4 – str. 275
Proces twórczy
do przyjmowania nie potwierdzonych i nielogicznych rzeczy, lecz także do przypisywania rozumnych i celowych efektów nierozumnym i niecelowym przyczynom – materii. Zmuszona jest do zakładania wieczności materii oraz wiecznego pozostawania przez nią w ruchu lub uruchomienia samej siebie po pewnym czasie. Twierdzenie, że martwa materia mogła utworzyć z siebie wszystkie stworzone rzeczy jest jednym z największych absurdów, jaki kiedykolwiek został przedstawiony ludzkiemu umysłowi. Tak więc tego, który w to wierzy, Biblia określa mianem głupca: pogląd taki zasadza się bowiem na przekonaniu, że nie ma Boga.
Jedną z hipotez powstałych w wyniku chęci wyjaśnienia stworzenia jako pochodzącego nie od inteligentnego Stwórcy, lecz od ślepych i pozbawionych celowości sił natury, działających w rzekomo wiecznej materii i na nią, jest hipoteza mgławicowa, która niemal przez wiek, aż do ostatnich 40, 50 lat, dominowała w naukowym myśleniu na temat tego, jak powstał nasz układ słoneczny i reszta wszechświata. Na szczęście teoria ta jest obecnie odrzucana przez świat naukowy. Chociaż niektórzy wcześniej mieli swój wkład w powstawanie tej teorii, jej prawdziwym wynalazcą był francuski akademik, Laplace, niezmiernie zdolny matematyk, którego wybitność i reputacja jako matematyka znacznie przyczyniły się do przyjęcia i głoszenia tej hipotezy. Najprościej, jego pogląd był następujący: Gazy były dość równomiernie rozmieszczone w przestrzeni kosmicznej. Dzięki grawitacji i przyciąganiu ich różnych atomów, w przybliżeniu w kulach o promieniu powiedzmy 32 000 000 000 000 km we wszystkich kierunkach od ich środków, gazy te wprawiły się w ruch obrotowy i krążąc tak, zagęszczały się w kierunku środka tej przestrzeni, przy czym ten ruch obrotowy zwiększał swą prędkość w miarę zagęszczania się masy. Ruch obrotowy najpierw sprawił, że materia stawała się coraz bardziej kulista, aż w końcu przy swym równiku stała się całkiem płaska zamiast kulista. Ta nieproporcjonalna ilość materii zebrana w pobliżu równika tego ciała dzięki siłom odśrodkowym