Epifaniczny tom 2 – rozdział 6 – str. 356
Pierwszy dzień twórczy – światło
jakie pozostały po przyswojeniu przez rośliny, drzewa i kwiaty życiodajnej siły tlenu. Uwaga ta powinna skłonić ludzi do unikania spania w nocy w pokoju, gdzie znajdują się rośliny i kwiaty. Następstwo dnia i nocy jest korzystne dla człowieka i zwierząt. W czasie dnia pobierają energię z promieni słońca, dzięki czemu otrzymują siłę do codziennych przeżyć, podczas gdy nocne powietrze, z powodu nieobecności promieni słonecznych, jest sprzyjające dla relaksu, odpoczynku i snu, tak jak sprzyja im sama ciemność nocy. Ostatnie zdanie w. 5 równie dobrze może być oddane jako: Był wieczór i był poranek dnia pierwszego. Chociaż pierwszym dniem tego wersetu jest okres 7000 lat, wyrażenie to jest pośrednią aluzją do 24-godzinnego dnia zgodnie z poglądem, że z Boskiego punktu widzenia, który Izrael przyjmował, 24-godzinny dzień rozpoczyna się wieczorem, a kończy z nadejściem następnego wieczoru. Z punktu widzenia dnia długości 7000 lat, słowo wieczór sugeruje mroczny początek dzieł twórczych danego okresu, a wyrażenie ranek podkreśla postęp takich dzieł. Należy także zauważyć, że podając streszczenie różnych czynności twórczych dni, tekst hebrajski nie używa liczebników porządkowych, lecz głównych, a poszczególne wyrażenia brzmią: dzień jeden, dzień dwa, dzień trzy itp. Nie powinniśmy także rozumieć, że słowa w. 3, „Niech będzie światłość”, zostały wypowiedziane przez Boga głosem jako rozkaz. Zostały one raczej wypowiedziane w pantomimie, tzn. takie mówienie Bóg wykonał przez czyny, zgodnie z zasadą zawartą w powiedzeniu, że „czyny mówią głośniej niż słowa”. Oznacza to, że różne czyny Boga, przez które tworzył On warunki pod i w pierwszym pierścieniu prowadzące do kondensacji pary w deszcz i do opadnięcia na Ziemię samego pierścienia – były Jego słowami „Niech będzie światłość”. Bóg niewątpliwie wydał polecenie Logosowi, by doprowadził do powstania takich warunków; wydaje się jednak, iż słowa niech będzie światłość nie oznaczają tego polecenia.