Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 10
wszystkie trzy serie dni od tego samego czasu, lecz zachowali niepewność brata Millera, czy rozpoczynać je od roku 538 czy 539. Dlatego też nie byli pewni, czy październik 1873 r. czy 1874 r. był datą powrotu naszego Pana.
(5) Zgodnie z tym, oczekując powrotu Pana w ciele, najpierw wyznaczyli drugie przyjście na październik 1873 r., a gdy to się nie spełniło, wskazali październik 1874 r. Gdy to się nie wypełniło niektórzy ich zwolennicy, pamiętając o czterech zawodach adwentystów, byli niezadowoleni – stali się „szemraczami”. Byli całkowicie rozczarowani, w rezultacie czego powstała wielka agitacja przeciwko proroctwom dotyczącym chronologii. Pan był z nich bardzo niezadowolony (Pan, bardzo się rozgniewał – 4 Moj. 11:1) i poddał ich pod wpływ tej agitacji (I zapalił się przeciwko nim ogień Pański, w. 1.), w wyniku czego niektóre z nowych stworzeń, inni z usprawiedliwionych, a jeszcze inni z nieusprawiedliwionych w Obozie (aż do najdalszych części obozu – A.V.), będąc mniej lub bardziej odrzuconymi przez nominalny lud, porzucali prawdę o chronologii, jaką już posiadali. Zatem jako równoległość tych, których Jezus wygnał w czasie pierwszego oczyszczania świątnicy oraz tych, którzy patrząc, ganili Jego słuszne postępowanie (Jan 2:13-25) – oni zostali usunięci ze Świątnicy, Dziedzińca i Obozu, tracąc swe poprzednie stanowiska przedstawione przez te trzy miejsca. Te przesiewania spowodowały smutek wśród tych bardziej wiernych, którzy błagali Pana Jezusa, by powstrzymał to symboliczne palenie (w. 2.). Tymi bardziej wiernymi byli ci usilnie szukający przyczyny zawodu w duchu, jakim kierują się osoby wierzące, a nie te szemrzące. Byli wśród nich bracia Keith, Barbour, Paton, Mann i inni, do których później dołączył brat Russell. Modlitwa Mojżesza (w. 2.) do Pana, by zgasł ogień, przedstawia prośbę Pana Jezusa do Ojca, aby powstrzymał przesiewanie i szkodzenie tym nieszemrzącym. Odpowiedź Pana przyszła przez podanie niektórym prawdy na temat celu i sposobu powrotu naszego Pana, a innym na temat czasu tego powrotu. To zatrzymało nowe spustoszenia powodowane przez przesiewanie. Lud, nadając temu miejscu nazwę Tabera, (w. 3) wyobraża to,