Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 20
we właściwym czasie tak, jak potrzeby, okoliczności i doświadczenia ludu Bożego jej wymagały – i ci z nas, którzy widzieli, że była podawana prawda na czasie podczas Epifanii, wiedzą, że taka jest prawdziwa zasada w praktyce. Ta sama szczególna cecha prawdy była widoczna w czasie pięciu okresów rozwoju Kościoła pomiędzy Żniwami (Ps. 23:5; 81:16; 100:3; 103:5).
(16) Te same uwagi mają zastosowanie w związku z padaniem manny na rosę, symbolizującym opatrzność Boga względem Jego ludu poprzez cały Wiek. Prawda podawana na czasie, była dostosowana do różnych potrzeb ludu Bożego, okoliczności i doświadczeń, ponieważ Bóg tak ułożył swoje Słowo, aby było dostosowane nie tylko do potrzeb ludu Bożego w ogólności, lecz również, aby było dostosowane do indywidualnych potrzeb w różnych okolicznościach i doświadczeniach. To pokazuje praktyczność Boga i Jego prawdy. To, że Bóg tak urządził Swe Słowo, by można je było zastosować do ogólnych potrzeb Jego ludu, jest widoczne w Am. 3:7: „Zaiste nic nie czyni panujący Pan [w wykonywaniu Swego planu], chyba żeby objawił tajemnicę swoją sługom swoim, prorokom”. Te działania są czasem objawiane w proroctwach, a czasem w typach Słowa Bożego, które podają szczegółowo wszystkie objawienia planu Bożego na czasie. To, że Bóg dostosował swe Słowo do poszczególnych potrzeb indywidualnych członków swego ludu w ich różnych okolicznościach i doświadczeniach, jest widoczne z wielu tekstów (1 Moj. 49:24; 2 Moj. 23:22; 5 Moj. 10:18; Ps. 23:4; 34:8,11; 37:25,34; 40:6; 44:2-4; 68:7; 105:16-22; 146:8-10 itd.). Spadanie manny w nocy (w. 9.) sugeruje, że prawda na czasie powstaje szczególnie podczas nocy kontrowersji między prawdą a błędem, podczas nocy walki przeciw grzechowi, samolubstwu i światowości. Była ona na czasie podczas nocy nominalnego cielesnego Izraela w czasie Żniwa tego narodu, w nocy od 1799 r. do 1954 r., w nocy pomiędzy Żniwami, w nocy Epifanii i w nocy doświadczeń indywidualnego chrześcijanina.