Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 28
Ten werset i wersety 21-23 nie tylko dowodzą, że nasz Pan nie wiedział, skąd by mógł wziąć tak wiele pokarmu dla nominalnego i prawdziwego duchowego Izraela, lecz nie wiedział nawet, co ten pokarm ma zawierać, a to podważa myśl o Jego wszechwiedzy. Dobre serca Mojżesza i naszego Pana były zakłopotane tą sytuacją. W obu przypadkach ich uczucia były głęboko poruszone przez płacz ludzi domagających się odpowiedniego pokarmu i przez to, że nie mogli go dostarczyć (bo płaczą na mię, w. 13.). W przypadku Jezusa ten brak możliwości był oczywiście prawdziwy we wszystkich zastosowaniach tego typu w różnych okresach.
(24) Sam Mojżesz i sam Jezus byli niezdolni do wykonania wszystkiego, czego wzrastająca ilość obowiązków od nich wymagała w zgodzie z odpowiednimi misjami, a dodatkowo ta niezdolność do zaspokojenia niezadowolonych i pożądliwych ludzi – w przypadku Jezusa we wszystkich zastosowaniach tego tekstu – jest przedstawiona w w. 14. (nie mogę ja sam znieść wszystkiego ludu tego; bo to za ciężkie dla mnie). Mojżesz powiedział, że jeśliby Bóg chciał, by on sam nie tylko dokonywał dzieła prowadzenia i nauczania ludu, czego w pewnych granicach i w stosunku do różnych klas się podjął, lecz także, by zaspokoił niezadowolonych i pożądliwych ludzi w dostarczaniu im pokarmu, którego nie mógł im dostarczyć (jeśli się tak ze mną obchodzić chcesz, w. 15.), to prosiłby o natychmiastową śmierć (zabij mnie natychmiast [A.V.]), jako akt łaski (jeślim znalazł łaskę w oczach Twoich). W ten sposób uchroniłby się przed doświadczeniami (częste biblijne znaczenie słowa widzieć) i cierpieniami nie do zniesienia (abym nie patrzał na swoje złe). W antytypie były to uczucia zakłopotania Jezusa, a nie słowa, które powiedziały Bogu we wszystkich zastosowaniach tego typu, że jeżeli On musiałby znosić tak wielki ciężar, to wolałby śmierć; nie śmierć literalną, która jest niemożliwa dla istot nieśmiertelnych, lecz śmierć symboliczną, tzn. odcięcie Go od Jego urzędu Wodza i Nauczyciela prawdziwego ludu Bożego, który jest w zróżnicowany sposób prowadzony i nauczany, zależnie od klasowego stanowiska przed Bogiem.