Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 33
(28) Tak samo, jak było w dwóch Żniwach, tych 70 było różnie rozdzielonych na pięć okresów rozwoju Kościoła między Żniwami i wysyłanych po dwóch. Jednak tak nie było w przypadku św. Jana, który przed i w czasie okresu smyrneńskiego był Apostołem i nigdy nie był drugorzędnym prorokiem, a jako Apostoł nie miał drugorzędnego proroka za pomocnika, aczkolwiek wszyscy z drugorzędnych proroków okresu Smyrny mogą być uważani jako grupa takich pomocników. Sposób w jaki tych 70 było wysyłanych po dwóch można rozpoznać na przykładzie członków Kościoła okresu filadelfijskiego. Wessel i Rudolf Agricola byli parą, której wodzem był Wessel; on był również księciem gwiazdy Filadelfii. Savonarola i Fra Domenico byli parą, której wodzem był Savonarola. Luter i Melanchton stanowili parę, której wodzem był Luter. Zwingli i Oecolampadius byli parą, której wodzem był Zwingli. Hubmaier i Blaurock byli parą, której wodzem był Hubmaier. Servet i Laelius Socinus byli parą, której wodzem był Servet. Cranmer i Latimer byli parą, której wodzem był Cranmer. Browne i Harrison byli parą, której wodzem był Browne. Fox i Barclay byli parą, której wodzem był Fox. Jan i Karol Wesley byli parą, której wodzem był Jan Wesley. Stone i Tomasz Campbell byli parą, której wodzem był Stone (później, z powodu mało klarownego poglądu Bartona Stone’a na Okup, za głównego inicjatora tego ruchu i członka gwiezdnego został uznany Thomas Campbell, a Barton Stone za jego pomocnika; zob. E8, s. 201; PT 1941, s. 352 – przyp. tłum.). Miller i Wolf byli parą, której wodzem był Miller.
(29) Widzimy zatem, że dwudziestu czterech z tych siedemdziesięciu należało do okresu Filadelfii, a 46 innych było nierówno rozdzielonych między Kościołami Smyrny, Pergamu, Tiatyry i Sardes, z tym, że Kościół Pergameński miał najmniejszą ich liczbę. Z tych 70 tylko wódz każdej z 35 par należał do pięciu gwiazd tych pięciu Kościołów. Ogólnie było